Afgelopen week ging ik dus naar de film. Of eigenlijk naar een documentaire. Meestal schrijf ik over dat soort dingen dan wel vrij snel een stukje, maar deze keer moest het even bezinken. En omdat ik het niet zo passend vond om me er met een grap over Alice in Wonderland of The Matrix (aan beide films werd veelvuldig gerefereerd) moest het verslag maar even wachten. In Utero dus. Ik werd getipt door Lonneke en ik moet eerlijk zeggen dat ik…
Eh, 12 uur natuurlijk #stopdetijd — Joris Korbeeck (@korbeeck) September 17, 2016 Daarom een heel kort blogje, zodat ik in ieder geval nog op de zaterdag in het logeerbed beland. Gezien de baby in mijn buik heb ik een scherpe tijd uit mijn hoofd gezet. Hopelijk wel binnen twee uur ?. Wish me luck! ?
Je hoort het wel eens langskomen, drie is het nieuwe twee. En dan gaat het over het aantal kinderen in een gezin. Waar eerder twee kinderen de norm zou zijn geweest, is de laatste jaren drie of meer kinderen ook weer hip. Althans, dat meen ik tussen de regels van ‘het leven’ gelezen te hebben, want ik kan het niet onderbouwen met krantenberichten of Wikipedia-pagina’s. Het fascineert me wel, dat het aantal kinderen dat je hebt schijnbaar deels bepaald wordt…
Woensdag werkdag was het weer eens. Om half 9 laadt de man de peuterzoon en dreumesdochter in de bakfiets om ze af te gaan leveren bij het kinderdagverblijf. Zelf sjeest hij daarna door naar zijn werk en dus ligt er een hele dag voor mij om te besteden aan Care4moving. Dat voelt dan bijna als een maagdelijk wit blad dat voor me ligt, haast zonde om te beschrijven. Maar tijd kan ik nog steeds niet stoppen, dus ik kan maar…