Nou, het is gelukt. Ik las een artikel en ik was gewoon sprakeloos*. Ik verwachtte eigenlijk dat ik per ongeluk gemist had dat het door de Speld was geschreven. Dat bleek niet zo te zijn, het stond in het NRC. Ik moet bekennen, ik heb niet ieder woord van het artikel gelezen, dat trok ik niet zo goed. Wellicht heb ik dan toch gemist dat het een flauwe grap is. Voor zover ik het begrepen heb gaat dit artikel over…
Het is een periode van ouderschapsinspiratie. Want na de workshop van vorige week ging ik donderdagavond naar een zogenaamde opvoedparty. Beide evenementen stonden los van elkaar en dat het zo dicht op elkaar viel, was gewoon toeval. Ik moet bekennen dat ik me in aanloop naar deze avond erg heb vermaakt met de term ‘opvoedparty’. Met het woord opvoeden heb ik niet echt iets. Ik associeer dat geloof ik met veel discipline, straf en voorwaardelijkheid, en dat zijn dan weer…
Afgelopen week kwam ik langs een artikel in de Telegraaf. Nu moet ik zeggen dat dat een bijzonderheid opzich is, want de meestal begin ik niet eens aan het lezen van die stukjes. Maar deze keer won de nieuwsgierigheid het van de weerstand: (Klik hier voor het hele artikel) Ik vond het wel een grappig stuk. De moraal ervan is – kortgezegd – dat we elkaar als moeders wel heel snel veroordelen en de schrijfster vraagt zich af waarom…
Koppensnellend door mijn Facebooktimeline kwam ik gister langs een artikel in de Washington post. Als Nederlandse moeder was ik geboeid door de titel dus ik ben maar eens gaan lezen. Mocht je daar nou geen tijd voor/zin in hebben, de strekking is dat de schrijfster Nederlandse ouders erg relax vindt in de positieve zin van het woord wel te verstaan. Ze wijt dit aan onze ‘doe maar gewoon mentaliteit’ en ook aan het feit dat er veel parttime gewerkt…