Zo’n beetje een jaar geleden nam de toen nog babydochter haar intrek in de doek. Wat een uitkomst is dat toch, eindeloos heb ik haar gedragen en wat heeft ze heerlijk geslapen daar op mijn buik en rug. Naarmate ze wat groter werd, de slaapjes korter en wat makkelijker op de arm te dragen, werd de doek wat minder gebruikt. Als we onderweg gaan, zit ze er nog geregeld in hoor, maar er gaan ook dagen en soms zelfs weken…
Naast dat ik me tijdens de zwangerschap verheugde op de o zo relaxte kraamweek, keek ik ook al maanden uit naar het moment dat ik ons babymeisje voor het eerst in de draagdoek zou knopen. Zo’n heel klein mensje in de doek op je buik is namelijk echt heel bijzonder. Het knopen zelf vinden mijn kindjes meestal niet fantastisch, maar als ze eenmaal lekker zitten is de doek hét recept voor instantaan lekker slapen. Magisch, zou ik bijna willen zeggen.…
Tot nu toe vind ik de zwangerschap echt verrassend snel verlopen. Ik verkeer dus nog altijd een beetje in de fase dat ik mezelf net zwanger vind, maar intussen maakte ik wel al een afspraak voor de 20-wekenecho. Dat is al over drie weken en dan ben ik ruim 19 weken zwanger. Gek trouwens dat die echo nog altijd 20-wekenecho wordt genoemd… Zo af en toe word er heel hard aan herinnerd dat er een baby in mijn buik zit.…
Voordat ik moeder werd, kon ik me niet zo goed voorstellen hoe het zou zijn om nou echt een baby te hebben. Natuurlijk hoorde en las ik er van alles over en mijn inbeeldingsvermogen draaide echt overuren toen ik zwanger was van de (nu) peuterzoon. Maar echt bedenken hoe het zou zijn als de baby er daadwerkelijk was, dat lukte me toch niet. Schijnbaar ben ik niet de enige, want het is een veel gehoord cliché dat het niet is…