Het is een terugkerend thema in mijn blogs; de roerige tijden in de zorg. In het algemeen, maar zeker ook specifiek op de afdeling waar ik nu net toevallig rondloop. De afgelopen maanden gold er zelfs een zogenaamd noodscenario waarbij werkelijk alles uit de kast is getrokken om de roosters rond te krijgen en de zorg door te laten gaan. Dat is soort van gelukt. Het piept en kraakt en de weerslag op alle betrokkenen is niet te ontkennen, maar…
Op vrijdag zou ik nog een avonddienst draaien om daarna een vrij weekend te hebben. Er wordt dit weekend hardgelopen door de man in Amsterdam en we gaan ons best doen om hem daar een beetje aan te moedigen. Op vrijdagochtend werkte ik daarom mijn eigen hardlooptraining in de regen af en toen ik onder de douche vandaan kwam ging mijn telefoon, er was een groot probleem ontstaan bij de invulling van de nachtdienst en men kon weinig anders verzinnen…
Eigenlijk had ik vrij op deze donderdag. Het zou de vierde dag op rij zijn dat ik niet ging werken en dat is bijzonder te noemen de laatste tijd. Ik constateerde op woensdag ook dat het niet zo gek was om eens een paar dagen thuis te zijn want ik voelde me toch wel écht moe. Maar ja, ik zag ook allerlei open diensten voorbijkomen en op donderdag hebben we niet voor niets bso… Dus ging ik op deze vierde…
De man wees me op een artikel in de Limburger van afgelopen zaterdag. Het ging over de visie van een hoogleraar ‘Zorgomgeving voor Kwetsbare Ouderen’ (ik wist niet eens dat zoiets bestond, dus ik leerde meteen al bij) op verpleeghuizen en de manier waarop we voor onze ouderen zorgen. Deze dame stelt, onder andere en kort door de bocht gezegd, dat verpleeghuizen mensen zieker maken en dat we de samenleving deel moeten laten zijn van het leven van de verpleeghuisbewoners.…
Het was me weer het weekendje wel. Niet alleen omdat de man voor het goede doel aan het hollen was en dientengevolge mijn ouders ons oppastechnisch* uit de brand moesten komen helpen. Maar ook omdat het werktechnisch nog altijd wat chaotisch is. Plantechnisch krijgt men de roosters helaas nog steeds niet rond en het zogenaamde noodscenario geldt nog onverminderd. Managementtechnisch wordt er uiteraard hard gewerkt om orde op zaken te stellen, maar het is technisch gezien niet mogelijk om een…
Nu gebleken is dat men in politiek Den Haag haar geld liever besteedt aan het handhaven van allerlei discutabele Corona regels en zelfs meneer Gommers ruzie heeft met het personeel op zijn IC, lijkt het me wel eens aardig om het over waardering van het werk in de zorg te hebben. Dat is bepaald een gecompliceerd thema. Ik kan heel makkelijk roepen dat ik meer geld wil, maar ik realiseer me ook terdege dat de zorgkosten behoorlijk uit de hand…
Zo af en toe constateer ik maar weer eens dat het verpleegkundige vak me niet in de koude kleren gaat zitten. Dat is ok, want het is waarschijnlijk meteen ook de reden dat ik het graag doe. Desondanks is het zo af en toe ook gewoon heftig. Het zijn bijzondere tijden in de zorg. In het algemeen, en zeker ook op de afdelingen waar ik kom. Personeelsgebrek, noodscenario’s, hulp uit alle hoeken en gaten van binnen en buiten de stichting,…
Toen ik een jaar of vier geleden totaal onwetend in het verpleeghuis kwam werken, heb ik me wat verbaasd over de opbouw van de zorgplannen. In zo’n plan staat omschreven welke zorg op welke manier aan de betreffende bewoner wordt verleend. Er zijn allerlei manieren waarop dergelijke zorgplannen kunnen worden opgesteld. In dit geval worden er zorgvragen gedefinieerd, bijbehorende doelen beschreven en de actiepunten waarmee zo’n doel dan bereikt moet worden. Niet geheel toevallig wordt deze manier van verpleegkundige diagnosen…
In het huis waar ik werk, wordt gewerkt met een soort verantwoordelijk verpleegkundige die in eerste instantie het aanspreekpunt is voor spoedeisende, zorginhoudelijke vragen vanuit de afdelingen. De betreffende verpleegkundige doet dan de zogeheten triage en neemt, indien nodig, contact op met de dienstdoende arts. Nu ik zolangzamerhand iets meer ervaring begin op te doen in het verpleegkundig vak voelde ik me wel bekwaam om eens zo’n verantwoordelijke dienst op me te nemen en derhalve mocht ik een extra weekend…
Als je werkt in een verpleeghuis gaat het ‘here to help’* in de basis altijd wel op denk ik. Het hele bestaansrecht van zo’n organisatie is immers in beginsel helpen. En als je daar niet van bent, heb je in een verpleeghuis vrij weinig te zoeken, je bent immers linksom of rechtsom altijd wel aan het helpen en het betaalt ook al niet fantastisch. Desondanks had ik de hulp die nu langskwam echt niet zien komen en daarom was ze…