Nog even over die luiers. Ik vind die dingen echt ideaal. Ze werken uitstekend, je bespaart veel geld (zeker als je ze voor meerdere kids gebruikt) en milieutechnisch zijn ze ook zeer verantwoord. En dan schijnt het ook nog zo te zijn dat kinderen eerder zindelijk zijn als ze wasbare luiers dragen. Er is wel één klein ding; in de wereld van wasbare luiers zijn werkelijk zoveel soorten en maten beschikbaar dat het welhaast onmogelijk is om je ideale luierstash…
Gewoon omdat het kan, komt hier een heel zoetsappig, wat is het allemaal leuk, boodschap. Want hoewel ik de allereerste ben om te roepen dat het het echt best pittig is, drie van die kleine kids en het duidelijk mag zijn dat het echt niet altijd allemaal even soepel gaat, roep ik toch dagelijks tegen de babydochter dat ik ontzettend van haar geniet. En dat is niet omdat ik mezelf moed in wil praten, maar omdat dat in me opkomt…
In het kader van medische toestand deel driehonderdzevenentachtig* had ik oppas nodig. Voor de kleuterzoon en peuterdochter is dat niet zo’n probleem. Maar de babydochter is toch wel een ander verhaal. Voor mijzelf bedoel ik dan. Ik vind het best lastig om mijn kleine, hulpeloze babymeisje ergens achter te laten. Bij de man gaat het natuurlijk nog wel, maar bij iemand anders vind ik het toch echt ingewikkeld. Ik kan de babydochter nog niet uitleggen dat ik heus altijd weer…
Het was maandag, dus er moesten boodschappen worden gedaan. Twee kinderen in de bakfiets, en gaan met die banaan.* De babydochter ging in de drager en ze sukkelde ergens in de supermarkt in slaap. We gingen via de bakker weer naar huis en eenmaal daar waren we precies op tijd om de visite te ontvangen. Het was gezellig druk met drie meisjes en hun mamma en de babydochter werd al snel weer wakker om lekker te gaan spelen. Dat hield…
Wat groeien ze hè, die baby’s? De babydochter begon met haar maatje 56 al niet bijzonder klein aan haar leventje en inmiddels gaat ze, mede dankzij de wasbare luierbillen, richting maat 74. In al die maten heeft zo’n baby dus kleertjes nodig. En het is ook niet dat je het met een paar setjes redt. Een beetje spuugbaby heeft meerdere keren per dag iets schoons nodig en omdat je als jonge moeder de prioriteit niet bij het wasproces kunt leggen,…
Ze mogen dan uiterlijk veel op elkaar lijken, die kids van ons, het zijn toch zeer duidelijk drie afzonderlijke gevalletjes. Gelukkig. Één van de opmerkelijke verschillen zit hem in het al dan niet gebruiken van een fopspeen. Of een fiep zoals ze hier in Brabant ook nogal eens zeggen. De kleuterzoon kon als baby (en dreumes en deels zelfs als peuter) echt niet slapen zonder iets in zijn mond. Dat resulteerde erin dat hij eindeloos bij lag te ‘drinken’*. Hij…
Met het gebruik van wasbare luiers is in ieder geval één ding een klein beetje anders dan wanneer wegwerpluiers gebruikt worden. Doordat de wasbare luiers wat dikker zijn dan het wegwerpequivalent lijkt de drager ervan een wat groter achterwerk te hebben. Als echte wasbare luierfanaat vind ik die billen echt superschattig. Meestal valt het niet echt op en is het vooral een beetje opletten dat er geen al te strakke broekjes om de luiers moeten. Dat is een hoop geworstel en het…
Drie maanden is mijn mini-baby opeens alweer. Vorige week schreef ik al over de twaalfwekenmijlpaal en hoewel het dicht bij elkaar ligt, vind ik het driemaandenmoment toch ook noemenswaardig. Het eerste kwartaal buiten de buik of het zogenaamde vierde kwartaal is nu écht voorbij en dat is niet te ontkennen. Van de typische mini-babybuikpijn is nog maar heel soms sprake, de babydochter speelt inmiddels al graag met een rammelspeeltje, heel soms meen ik dat ik iets van ritme bespeur en…
Op de kop af twaalf weken was de babydochter op deze dinsdag. Twaalf weken alweer. Het cliché ‘wat gaat het hard’ is weer eens heel erg van toepassing. En hoewel de babydochter nog altijd een huil-slaap-poepfabriekje* is, is het echt kleine er wel af. Allereerst is er zo’n anderhalve kilo meer baby, de maat 56 is al lang en breed de kast uit en de luiers zijn wat groter ingesteld. Verder wordt er volop gelachen, is ze wat langer achter…
Wegens ziekenhuisperikelen en niet zo goed matchende agenda’s vond de zogenaamde nacontrole naar aanleiding van de geboorte van de babydochter wat later plaats dan gebruikelijk. Normaalgezien vindt deze afsluitende afspraak een week of zes na de geboorte plaats. In mijn geval een week of elf. Beter laat dan nooit toch? Dat mijn verloskundigen van een zeer flexibel soort zijn bleek gedurende twee zwangerschappen. Ik ben van een nogal eigenwijs soort, heb overal een mening over en wil eigenlijk alles anders…