Vandeweek schreef ik er al over; de prioritering en tijdsverdeling liep niet helemaal lekker de laatste weken voor de vakantie en vooral was ik nogal moe. En ok, hier en daar wat gedemotiveerd. Nu weet ik van mezelf dat het me op dat soort momenten heel erg zou helpen om veel te gaan sporten. Maar ja, dat is dan juist ook heel erg lastig. Ik sportte wel hier en daar wat, qua frequentie en intensiteit lag er echter ruimte voor…
Oh die heerlijke vakantie. Het mocht dan wel mijn werkdag zijn, maar door het ontbreken van de zwemles hadden we maandagmiddag ein-de-lijk weer eens de gelegenheid om bij een buurvrouw/vriendin/ en haar kindjes te gaan spelen. Onze schema’s matchen werkelijk voor geen meter, of juist perfect, dat is een beetje hoe je het bekijkt. Maar het komt er in ieder geval op neer dat de buurvrouw werkt op dagen die ik vrij heb en vice versa. De groepdriezoon en kleuterdochter…
Drie (!) weken geleden is het dat ik voor het laatst een stukje postte, en dat wil, al zeg ik het zelf, toch wel iets zeggen. Bijvoorbeeld dat ik een beetje blogmoe ben geworden of, na jullie ruim drieënhalf jaar bestookt te hebben met mijn gezwets, een keer uitgekletst. Toch is dat niet het geval. Ik ben gewoon ten prooi gevallen aan de drukte van het dagelijkse leven en daar werd het bloggen het slachtoffer van. Niet dat ik nou…
We waren recent bij de schoonouders in Dalfsen aan t logeren. Zij wonen, om het zo maar eens te zeggen, buitenaf. Tussen de weilanden en als je vanuit de achtertuin door een poortje stapt, sta je opeens midden in het bos. Daar hobbelen we natuurlijk geregeld rond en op één van de struinavonturen stuitten we op een muis. Een dode wel te verstaan, als het beest nog had geleefd was ie heus aan de kant gegaan voor de wervelstormpjes die…
Een déjà vu momentje had ik vanavond toen ik naar bed ging. Ik trof namelijk twee slapende meisjes op de plek waar ik zelf bedacht had om te gaan slapen. Best handig zo’n blog dan wel naslagwerk want zoeken op de term zusjes leerde me dat ik ruim een jaar geleden ook al eens een slapend stel in mijn bed trof. Toen was het ’s morgens vroeg en was ik vooral jaloers dat ik er niet bij mocht gaan liggen.…
Roparun dus. Want het is Pinksteren. Vorig jaar deed de man voor het eerst mee en toog ik heel naïef naar Rotterdam om het spul binnen te halen. Dat was best leuk hoor, maar ik doe het nooit meer. Het was daar gillend druk en eigenlijk niet te doen met drie kleine kinderen. Vandaar dat de aanpak dit jaar anders was. We brachten de man op vrijdagochtend naar het vertrekpunt (in Veldhoven, niet Duitsland) en gingen de dag daarop naar…
De school van de groepdriezoon en kleuterdochter roosterde dit jaar, in tegenstelling tot de meeste andere scholen, vakantie tussen Hemelvaart en Pinksteren. Vandaar dat we de afgelopen week een beetje in de vakantiemodus waren. Een beetje dan, want er moest natuurlijk wel gewoon gewerkt worden en daarnaast moest (er door) de man voorbereid worden op de roparun die dit weekend plaatsvindt. Desondanks was de kindervakantie een uitkomst. Het spul is namelijk behoorlijk moe en een weekje extra rust welkom. We…
Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven staan. Laatst hoorde ik dit liedje van Herman van Veen weer eens voorbijkomen en het was prachtig van toepassing op onze woensdag. Na een gebruikelijke ochtendspits had ik om tien uur een examen Engels. Daar ging al wat geregel aan vooraf want de dames en heren op mijn school hebben besloten dat de examens buiten de reguliere schooltijden…
Het is vast veel verantwoorder om zo tussen het avondeten en bedtijd geen televisie meer te kijken. En toch is er hier de gewoonte ingeslopen om rond dat tijdstip met de kids naar het scherm te staren. Semi-educatief verantwoord doorgaans, dat wel. Ze kijken dan naar programma’s als klokhuis, studio snugger of dingen van Freek Vonk. Dat levert, met name in het geval van de groepdriezoon, een bijzonder grote hoeveelheid kennis over de meest uiteenlopende onderwerpen op die er dan…
Het liet even op zich wachten, maar de peuterdochter heeft ontdekt dat ze kan communiceren op andere manieren dan door te huilen of die te zeggen. En daarmee is weer eens een nieuwe fase aangebroken, zo leuk. Ze zegt iedere dag woordjes die ik nog niet eerder hoorde en maakt ook steeds efficiënter gebruik van haar communicatiemogelijkheden. Zo roept ze gewoon eet en dorst als ze iets wil eten of drinken. Door een specifiek kastje open te trekken kan ze…