De man en ik vreesden er al een beetje voor, een overnachting op zaterdag voor een nog enigszins redelijke prijs zat er niet in. Zo midden in het hoogseizoen is het hartstikke druk en misschien nog wel extra in dit ‘post-Corona’ jaar. We besloten daarom tot een tussenstop in Bitburg. Bitburg van het bier inderdaad. De dag afstand zou daarmee beperkt blijven en het idee is om op zondag heel vroeg te vertrekken zodat we de tijd hebben om Trier…
Na een wat moeizame donderdag was de vrijdag een dag met een gouden randje. Het begon met een lekker ontbijt en nog een rondje zwemmen. De man wist een hotel voor de avond vast te leggen en vond ook nog een nieuwe route. We zouden ruim zeventig kilometer moeten fietsen, maar gezien het hoogteprofiel moest dat te doen zijn. We mochten namelijk zo’n beetje vijfhonderd meter naar beneden rollen. En dan is het opeens haalbaar om een gemiddelde van tegen…
Ons bonnefooi hotel van woensdag bleek een prima plek. Dichtbij een eetgelegenheid en een mooie kamer. De volgende ochtend was er tot vreugde van de dochters een lopend ontbijtbuffet en vertrokken we daarna om de dam en de zwijnen te gaan bekijken. De dames waren wederom onder de indruk, de dam ziet er net zo uit als in Frozen en voorziet de gehele omgeving van water. Vervolgens zagen we de zwijnen in hun kindergarten lekker chillen en werd er in…
De kleuterdochter vond dat we moesten zwemmen, de man en ik waren dat wel met haar eens en dus gingen we maar eens kijken of er wat te spetteren viel onderweg. De missie van de woensdag was om een start te maken met het afleggen van de zogenaamde Vennbahn. Oorspronkelijk was dit een spoorlijn die Aachen en Luxemburg verbonden. In de loop der tijd is het spoor in onbruik geraakt, maar het fietspad erlangs is populair en zeer de moeite…
We waren een heel eind gekomen met de inpakprocedure en uiteraard ging het op dinsdagochtend niet helemaal zo snel als gehoopt. Dat was niet erg. We zouden er toch wel komen. Uiteindelijk fietsten we om precies twaalf uur van huis en geraakten we om één uur in de trein. Veel fietsen in Nederlandse treinen blijft heel veel gedoe. Eigenlijk passen er maar twee fietsen op zo’n plek en om fietsen met bagage in de trein te hijsen is een beetje…
Als ik mensen vertel dat we op fietsvakantie gaan met drie kinderen, zijn de reacties geregeld verbaasd. En soms zelfs ronduit meewarig. Vaak zeg ik dan ook nog heel zen ‘de reis is de bestemming’ en ik meen dat dus oprecht. Tot ergens vorige week was het plan om op de maandag te gaan beginnen aan onze missie; van Linne naar Saarland. De man realiseerde zich echter dat ik het weekend nog mocht gaan werken en zei heel subtiel dat…
Toen ik, en dat voelt welhaast als in een vorig leven, werkte als onderzoeker in Nijmegen werd er heel voorzichtig een vlammetje aangewakkerd voor het werken in de zorg aan het bed. Één van de projecten die daar debet aan was, was een onderzoek naar taakherschikking*. Ik heb mijn best gedaan om het vlammetje te negeren, maar ben uiteindelijk dan toch gezwicht en begonnen aan een tweede carrière in de zorg. De weg ging van leerling verzorgende naar verpleegkundige en…
Zomervakantie, en dus zijn de oudste twee jarig. Na het feestje van de groepvijfzoon vorige week zondag, is het nu de beurt aan de groepvierdochter*. Acht jaar is ze alweer. Acht jaar geleden was het ook al warm en werd ons meisje min of meer per ongeluk hier thuis geboren. Inmiddels is dat kleine meisje al een hele dame geworden. Ze weet als geen ander hoe de wereld werkt en vindt het wel eens wat moeilijk om met al die…
Hoewel ik vooral heel erg hoop dat mijn kids gaan doen wat ze leuk vinden, waar ze blij van worden en waar ze zichzelf een beetje mee kunnen redden, kan ik het soms niet laten wat te projecteren. De meiden hebben op het moment de ambitie om schooljuf en cheetah te worden. De groepvijfzoon mikte eerder op bioloog, maar lijkt het nu niet meer zo goed te weten. Stiekem maakte mijn hart laatst een sprongetje toen hij tussen neus en…
Ziet u dat onwijs leuke mannetje op de verder technisch nogal beroerde foto? Dat geval wordt op deze mooie zondag tien (10!). Onvoorstelbaar eigenlijk dat het nu dus tien jaar geleden is dat de man en ik voor het eerst vader en moeder werden. Aan de ene kant voelt het als een eeuwigheid en aan de andere kant ook juist helemaal niet. Want ik weet echt nog als de dag van gister dat ons kleine, toch best grote, ventje geboren…