Thee van Pickwick komt hier eigenlijk niet zo vaak in huis. Ik hoorde eens verhalen over zinloos toegevoegde suiker en ik vind thee van andere merken ook gewoon lekkerder. Losse thee is trouwens het best, maar uit gemakzucht is dat toch ook niet altijd wat we drinken. Ergens niet zo lang geleden kocht ik dan toch weer eens thee van Pickwick. Het was vast in de bonus. En tot mijn verbazing en vermaak proberen de theezakjes met me te communiceren…
Het was weer eens zo’n heerlijke zondag waarop we helemaal niets hoefden te doen. Derhalve begon de dag in bed met filmpjes en peperkoek, gingen we daarna via de douche naar een uitgebreid ontbijt en zaten de man en kids rond het middaguur op de grond tussen mijn oude Lego. Het was prima weer en om op zo’n dag helemaal niet naar buiten te gaan is eigenlijk zonde. Vandaar dat we besloten tot een fietstochtje naar het Groot- en Kleinmeer…
Oh, het was zo leuk! Op zaterdagmiddag ging de bel en daar stonden zes vriendinnen op de stoep. Voor een heuse babyshower. Echt heel tof! De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet helemaal verrast was. Na een babyshower waar ik eerder bij was, had ik al lopen verkondigen hoe ik het leuk zou vinden, en ik gaf zelf de namen door van mensen die ik zou willen uitnodigen. Daarnaast was deze zaterdagmiddag wel verdacht leeg en leek dit…
Het was een drukke dag in het kader van het babymeisje-to-be. Op vrijdagochtend om half acht had ik een afspraak bij een osteopaat. Vraag me niet waarom zo vroeg, de andere mogelijkheid was nog gekker… Met een beetje geluk ga ik de laatste weken van dit zwangere avontuur nu weer wat soepeler door. Vervolgens gingen de man en ik gezellig samen op bezoek bij de verloskundige. We bespraken ons geboorteplan, dat is simpel gezegd een A4 met daarop de ideeën…
Opeens besefte ik me zo tijdens het koken dat ik de dag min of meer doorbracht in een zwangerschapsbubbel. Na wat frustraties over een telecomaanbieder en een nogal woest telefoongesprek had ik op deze donderdag écht reden om me ergens druk om te maken. Een collegablogger of de digitale buurvrouw zo je wilt kwam terecht in een situatie waarbij ze ongewenst bevraagd werd door een verslaggever van PowNed. Dat is die club die zichzelf een omroep noemt maar afgeleid is…
Doorgaans ben ik best een vredelievend persoontje, zo vind ik zelf. Natuurlijk verlies ik wel eens mijn geduld, maar over het algemeen ben ik niet zomaar van mijn stuk gebracht. En mocht dat wel gebeuren begin ik eerder heel hard te huilen dan dat ik boos word. De laatste dagen hebben wij, zo lijkt het, wat last van onwelwillendheid van bedrijven. De man was al in conclaaf met zijn telecomaanbieder en ik kreeg ook al ruzie met een bedrijf. Ik…
Heel hip hoor, een heus gastblog. Van de man om precies te zijn. Hij is, terecht zo vind ik, gefrustreerd door een zekere telecomaanbieder. We hebben geloof ik een flink verschillende schrijfstijl. Ik ben benieuwd naar reacties! Mijn thema in 2016 was ‘technische schuld.’ Je komt het overal tegen, maar vooral bij ICT-ontwikkelingen kan het heel erg in de weg zitten. In het kort: Je kiest voor wat nu lijkt de meest eenvoudig te ontwikkelen oplossing (de makkelijkste weg) terwijl…
Na een laatste rondje zwemmen moesten wij op maandagmiddag toch echt weer eens huis. We misten op een haar na de trein van drie uur in Zandvoort. Dat was niet zo erg, want zo kon de man nog snel iets te drinken halen in de locale supermarkt. Helaas bleek vervolgens de trein van een half uur later uit te vallen en werd het allemaal iets minder grappig. Om vier uur vertrokken we uiteindelijk uit Zandvoort en het werd meteen het…
De kleuterzoon wil geloof ik echt nooit meer naar huis. Hij krijgt alle aandacht van de wereld, er is altijd wel iemand die zijn continue stroom van waarom-vragen wil beantwoorden, hij doet steeds leuke dingen en krijgt ook nog eens eindeloos lekker eten. Zo speelde hij vandaag weer met de treinbaan en at bij het ontbijt brood met hagelslag. Vervolgens ging hij herten kijken in het bos, daarbij was een klein minpuntje, hij moest wandelen, maar de loslopende herten waren…
Een weekend weg dus. In Zandvoort aan Zee. Op zo’n huisjespark waar je eigenlijk het hele weekend niet af hoeft te komen. En dat in het kader van het 35-jarig huwelijk van mijn ouders (inmiddels trouwens 35,5; er mag gefeliciteerd worden). Op het moment van schrijven is er gezwommen (2x), gebowld, gegourmet, hardgelopen (door de man, tussen de wisenten), een spelletje gespeeld, een treinbaan gebouwd en heel veel onzinnig gekletst. Het gaat derhalve uitstekend en we gaan nog even zo…