De nacht van zondag op maandag was aanzienlijk beter dan die ervoor. Door de airco was de temperatuur beter, de mug in de kamer hield, sneu genoeg voor haar, meer van de groepvierdochter en we waren zo ontzettend moe dat slapen overal zou lukken.

Ik werd nog wel een paar keer wakker door een protesterende arm, maar dat zal er wel bij horen vrees ik zo.

We ontbeten op ons gemakje tussen de senioren die op busreis waren en regelden dat we een uurtje langer in de kamer mochten blijven in afwachting van het transport. Om het regelen nog maar even voort te zetten heb ik ook meteen gebeld met mijn werk om me ziek te melden en met het ziekenhuis voor een date met de orthopeed.

Na nog even te hebben gechild* in de loungetuin van het hotel verscheen chauffeur Jos keurig volgens afspraak. Onze spullen werden ingeladen, we worstelden wat met het demonteren van de follow-me, de fietsen gingen achterop en onze wat trieste aftocht was een feit…

Zo’n lange autorit is nooit ideaal en zeker niet met een arm die hobbels niet kan waarderen maar de rit verliep zo soepel als het had kunnen gaan. Geen noemenswaardige vertragingen, de groepvierdochter hield zich fantastisch en een heel aantal keer kon ik zeggen ‘daar heb ik gefietst!’

Rond zeven uur arriveerden we in Eindhoven en konden we op de eigen bank neerploffen. Heel gek om dat zonder de man en de oudste twee te doen. Zij zijn inmiddels bijna bij de noord-Duitse kust beland.

Het is heel fijn om te merken dat er allerlei hulp wordt aangeboden en nog even zoeken naar wat er nodig gaat zijn. Op dinsdagochtend komt een vriendin de helaas nog echt noodzakelijke pillenvoorraad aanvullen en op woensdag is vervoer richting ziekenhuis en entertainment van de groepvierdochter ook al geregeld. Heel erg fijn.

Gek genoeg heb ik nu het gevoel dat deze hele toestand nog niet lekker geland is, het zal de komende dagen wel echt doordringen vrees ik zo…

* deze vervoeging moest ik opzoeken