De zaterdag begon uitstekend, rond een uur of acht werden we wakker omdat het eigenlijk te warm was om in de tent te blijven. Dus stonden we voorzichtig op, pakten wat spullen in en de man zocht de route uit.
Omdat we geen camping konden vinden die handig ten opzichte van de ferry over de Elbe ligt, boekten we een soort appartement voor een nachtje in Stade. Vervolgens vertrokken we en ontbeten allerheerlijkst bij een bakker onderweg.
Vervolgens gingen we kilometers maken richting Stade. Dat ging best lekker tot er twee verkeersdrempels in een bocht naar beneden lagen. De kar achter mijn fiets raakte de tweede drempel verkeerd en sloeg om. Met als gevolg dat ik ook tegen de grond ging. Bij het opstaan voelde ik het al, die rechterarm is niet ok.
We zochten kort naar een manier om met een taxi en mijn fiets naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te komen maar toen dat niet lukte belde de man toch maar de Notarzt. Die ambulance was er vlot, en bracht me naar het ziekenhuis. Ze gaven me midazolam en ketamine tegen de pijn dus ik heb er weinig van meegekregen.
Eenmaal in het ziekenhuis kon voor mij het wachten beginnen. De man ging intussen met kids richting ons verblijf in Stade. Een paar uur en heel wat kilometers verder bleek mijn elleboog inderdaad gebroken. Met een arm tot aan mijn oksel in het gips wordt ons improvisatietalent op de proef gesteld.
We hopen op hulp van de nkbv/anwb alarmcentrale, dit is één van die verzekeringen die je niet nodig hoopt te hebben, bij het naar huis brengen van mijzelf en de groepvierdochter. De man kan dan met de oudste twee doorfietsen richting Billund.
Maar eerst moet mijn fiets met de spullen nog deze kant op. Dat is een avontuur op zich waar de man zich op zondagochtend aan gaat wagen.
Wordt vervolgd…
View Comments (2)
Och lieverd wat een pech na al zo’n jaar met verdriet en een loodzware studie. Dit is niet wat je verdient, maar we wel gaan ombuigen in een avontuur waar we met trots en een ervaring van onze kids op terugkijken. 🥰
Beterschap Bianca!