Na regen komt zonneschijn, zo bleek maar weer eens. Rond een uur of half vier in de nacht van dinsdag op woensdag kwam er nog een plensbui voorbij, maar die kwam eigenlijk wel goed uit. De man, de bijnapuberzoon en ik werden er wakker van en dus at het jarige kind midden in de nacht wat zoutjes. Hij vond het helemaal leuk.
De groepvierdochter vroeg zich slaapdronken af waarom we toch aan het praten waren en daarop zijn we dan toch maar weer gaan slapen. Tegen een uur of acht werden we weer wakker met een zonnetje op de tent. Heerlijk!
We hebben op het gemakje ontbeten en zelfs hier en daar wat spulletjes gedroogd. Samen met wat kaart-perikelen duurde dat best een tijdje, rond een uur of twaalf fietsen we weg voor een tocht van een kilometer of zeventig naar Wildeshausen waar we een hotel boekten.
De route die we fietsten was een mooie. Veel door het bos en af en toe kwamen we een dorpje tegen. We doen opvallend veel gravelpaadjes, dat is wel opmerkelijk. Gravel is niet mijn grootste hobby, want ik ben gewoon niet zo’n held op de fiets. Mijn reisgenoten hebben daar geen last van met als gevolg dat ik geregeld achteraan fiets.
Onderweg aten we natuurlijk taart, hadden flink wat aansprak en genoten van het lekkere weer. Ook kwamen we langs we een hunebed. Tegen de tijd dat we bijna op bestemming waren haalden mijn reisgenoten nog een wedstrijd in hun hoofd. De groepzesdochter won…
Na een snelle douche gingen we op zoek naar eten, de eerste bratwurst is een feit. De eigenaar van het restaurant voorzag de kids van een klein in ijsje toen hij hoorde van de verjaardag. Erg leuk.
Inmiddels lig ik in het hotel in bed dit stukje te tikken, maar ik kan mijn ogen eigenlijk niet meer openhouden. Morgen weer meer!