Ziet u dat blije ei daar in het midden van die foto? Dat is een verpleegkundige in opleiding tot specialist die zojuist gehoord heeft dat ze aan alle eisen van de opleiding heeft voldaan. Hetgeen betekent dat per september de registratie als verpleegkundig specialist in het BIG-register kan worden aangevraagd en zal worden toegekend.

De laatste te nemen hobbel was de beoordeling van het vierde en laatste semester in de praktijk. Nu moest het wel raar lopen wilde dat nog verkeerd gaan, maar het moest toch even gebeuren. En ergens knaagde er nog een klein beetje onzekerheid.

De conclusie van het gesprek was dat er heel veel heel goed gaat, dat er vertrouwen is dat ik als verpleegkundig specialist aan de slag kan en dat ik maar beter geen projectmanager kan worden. Waarvan akte. Ik heb gelukkig ook geen ambities in die richting.

Daarmee was het opeens klaar. Totaal onwerkelijk eigenlijk. Twee jaar lang werd er hard gewerkt, waren er allerlei ups en downs en keek ik reikhalzend uit naar het moment dat ik me dan VS mocht gaan noemen. Het duurde wel even voor dat besef echt landde en nu een paar dagen later voelt het nog steeds gek. Ik ben écht verpleegkundig specialist.

Het is bijna raar om na de vakantie niet meer naar school te gaan. De druk van de opleiding ga ik zeker niet missen, maar het wekelijkse contact met mijn klasgenoten en docenten denk ik wel. We deelden lief en leed met zijn allen, het is dan ook tof om te zien dat er al veel klasgenoten slaagden en dat de rest dat binnen afzienbare tijd gaat doen.

Na deze week heb ik vakantie. Op de fiets naar Lego-land ga ik genieten van het idee dat ik me nu master of advanced nursing practice mag noemen. Verder ga ik af en toe grinniken om het feit dat ik zowel op het mbo, hbo als wo diploma’s haalde. Heb ik het studentenleven dan eindelijk uitgespeeld?