Eindhoven marathon was het dit weekend, op de zaterdag hadden we er niets mee van doen, op de zondag was de logistieke operatie ingewikkelder dan ooit.
De man was al een aantal weken druk geweest met de voorbereidingen. Uiteraard werd er getraind en dacht hij hard mee met zijn coachees, maar om het ingewikkelder te maken had hij een team opgericht met zijn werk.
Daarvoor moest natuurlijk ook een keer getraind worden, er moesten shirts worden ontworpen en vervolgens ook een heel logistiek plan want er kon meegedaan worden aan verschillende afstanden waarbij wel overal aangemoedigd moest worden.
Om het dan nog wat extra te compliceren deden de meiden en ik mee aan de mini-marathon waarbij een mijl moest worden afgelegd. De groepzevenzoon is voor die mijl echt wat groot, maar voor de volgende afstand van vijf kilometer vonden we hem echt nog niet klaar. Tot verbazing van de man en mij werd de deelname van betrekkelijk jonge kinderen aan die betrekkelijk grote afstand flink gepromoot door school en gemeente, maar dat is misschien voer voor een ander blog.
We vertrokken met zijn allen rond acht uur van huis. De heren op aanmoedigmissie, de dames naar de stad waar om negen uur gestart werd. Hoewel we op tijd waren, waren we ook ruim te laat. We stonden ergens vrij achteraan in het startvak en als we de helft van de afstand hardgelopen hebben is het veel. Maar goed, we deden mee en kregen een mooie medaille dus missie geslaagd.
Na het rennen gingen wij van de dames is aanmoedigingmodus. Eerst bij de vijf kilometer en nadien bij de tien. We zagen veel bekenden en dus ook collega’s van die man die voor de huisartsenzorg renden. Toch mooi.
Na het juichen bij de kwart marathon lasten we een pauze in, even naar huis voor koffie en broodjes. Na een uurtje fietsten we weer terug richting start van de halve marathon. Daar pikten we de groepzevenzoon op en wensten we de man en een Fontysdocent veel succes met hun halve.
Gevieren gingen we verder naar de altijd lange Oirschotsedijk waar we een mooi plekje zochten, de longen uit het lijf juichten en de handen rood klapten. We staan daar nu al een paar jaar en het is altijd weer leuk om al die lopers te zien. De eerste bekende was de man die weer eens super hard heeft gelopen.
Daarna allerlei mensen van de atletiek, het werk van de man, heel veel Jeroenen* en de ‘meester’ zoals de meiden de Fontysdocent doopten. We vonden iedereen goed!
Ik moet zeggen dat ik het toch altijd motiverend vind, zo’n hardloopevenement. Ondanks mijn matige trainingstoestand, begon het weer behoorlijk te kriebelen en nam ik me voor om in ieder geval mee te doen aan tienkilometerloopjes als de planning dat toelaat.
Volgend jaar weer dus!
* op het startnummer van de meeste mensen staat hun voornaam gedrukt en de naam Jeroen kwam opvallend vaak voor