Er was sprake van een mijlpaal op de laatste dag van september. De groepdriedochter behaalde haar C-diploma. Het kind wilde twee jaar geleden, als vierjarig kleutertje, per se op zwemles en aangezien we toch naar het zwembad moesten voor haar broer en zus vond ik het prima.
Eigenlijk vind ik vier jaar een beetje jong voor zwemles, naar mijn idee had de destijds kleuterdochter een aandachtsspanne van maximaal een kwartier en begreep ze de helft van de instructie niet. Als ze iets ouder zijn, gaat het allemaal net wat efficiënter lijkt me.
Mijn jongste dochter haalde mijn theorie vervolgens volledig onderuit. Ze deed er twee jaar en een maand over om het pakketje diploma’s bij elkaar te zwemmen en dat is ruim sneller dan haar broer en zus. Die vergelijking gaat echter mank, want broer en zus hadden nogal wat hinder van een zekere pandemie gedurende het zwemproces.
Hoe het ook zij, de groepdriedochter mocht op zaterdagavond afzwemmen voor C. Dat ging niet overdreven soepel want ze vond het erg spannend en vooral was het ten tijde van de hele toestand al na haar bedtijd. Nog knap dat ze niet zonk. Natuurlijk kreeg ze wel gewoon het diploma en ik ben supertrots. En blij.
Dat was ik met ieder behaald zwemdiploma, maar met deze stiekem een beetje extra. Het laatste diploma van het jongste kind betekent immers het einde van heb tijdperk zwemles. Van veel tijdperken nam ik met gemengde gevoelens afscheid, maar de zwemlessen kunnen me echt gestolen worden. Wat fijn dat het klaar is.
Een mooie mijlpaal dus. En ook een mooi voorbeeld voor de man en mijzelf. De man begint namelijk vandaag aan een opleiding tot nog verder gevorderd atletiektrainer. Wanneer dat precies moet eindigen weet ik niet, maar als het loopt zoals het moet lopen (pun intended), ontvangen wij beiden in 2024 een diploma om aan het rijtje toe te voegen.
‘Just keep swimming’ zou Dory* zeggen.