Een paar maanden geleden schreef ik al over het avontuur waar de man en ik ons in zouden gaan storten. Het lijkt enerzijds gister dat ik dat stukje tikte en anderzijds zo’n beetje honderd jaar geleden. Er is immers nogal wat gebeurd intussen.
Wat er alleen niet uitgesproken veel gebeurd is, is trainen aan mijn kant. Ik had allerlei enthousiaste plannen, maar ze zijn jammerlijk in het water gevallen. De grootste afstand die ik recent heb gelopen is een kilometer of zeven. Een beetje nerveus ben ik daarom wel.
Aan de andere kant, de hele toestand bestaat uit fietsen, steppen, kanoën, lopen en nog wat andersoortige opdrachten dus we zijn niet geheel afhankelijk van mijn matige hardloopcapaciteiten.
Afgelopen week kwam er een mailtje met daarin een paklijst en wat voorbereidingstips. Op vrijdagmiddag deed de man daarom boodschappen en stuurde ondergetekende op pad om de ehbo-set compleet te maken.
Toen de kids eenmaal sliepen doken we ver in de kast op zoek naar kaarthoezen, kompassen, kaarthoekmeters en meer van dat soort artikelen. Vervolgens moest er gestudeerd op het gebruik ervan en tot onze vreugde gingen er al snel weer lampjes branden. Dit soort dingen deden we vaker!
Inmiddels heb ik zelfs wel soort van zin in de adventurerace. Het is lekker om de zinnen eens even écht te verzetten en hoewel de man zich knetterfanatiek gedraagt, gaat het wat mij betreft echt om het samen meedoen.
De atletiektrainingsmaatjes van de man hadden de toestand al gekscherend relatietherapie gedoopt. Ik weet niet zo goed of de race dan geldt als die therapie of er juist de aanleiding voor is.
Een avontuur zal het in ieder geval worden en vermakelijk vast ook wel. De weersverwachting is niet fantastisch aldus Willemijn Hoebert, maar dat maakt het alleen maar avontuurlijker. Ik vrees dat ik komende week verder niet meer vooruit te branden ben, dat is dan van later zorg.
Het verslag volgt!