De laatste dag alweer! In de ochtend was er nog programma, in de middag vrije tijd en in avond moesten we dan echt weer terug naar het vliegveld.
Het programma begon met een presentatie door Trevor van Scotts Mission (wegens geen internet in het vliegtuig kan ik niet opzoeken of die s daar echt moet). Als ik goed interpreteer is dat een equivalent van het Leger des Heils.
Trevor vertelde over de daklozenopvang die zijn organisatie biedt. Zoals in veel grote steden zijn er ook in Toronto flink wat daklozen en als je bedenkt dat het in de winter rustig twintig graden onder nul wordt, is dat bepaald een ding.
Helemaal scherp heb ik het niet gekregen maar ik verkeer in de veronderstelling dat de daklozenopvang binnen Canada voornamelijk wordt geregeld door organisaties als die van Trevor. Voornamelijk bestaand bij gratie van donaties en al dan niet met een religieuze grondslag.
Over de rol van de overheid was Trevor niet uitgesproken positief en hoewel hij op een goed moment behoorlijk op de missionaristour ging, kon ik zijn boodschap over het belang van saamhorigheid en veiligheid waarderen.
Naast zijn verhaal over het werk van Scott(s) mission wat niet direct medisch georiënteerd is, hoewel mentale ondersteuning en verslavingszorg zeker onderdeel van hun werk uitmaken, nam Trevor de gelegenheid om ons een hart onder de riem te steken. Jullie gaan moeilijke situaties tegenkomen, zo benoemde hij, maar onthoud altijd, jullie intenties zijn goed, je wilt gewoon helpen. Mooi, vond ik.
Na Trevor waren we dan zelf aan de beurt, of eigenlijk mijn klasgenoten, want ik deed niet mee aan de opdracht die gepresenteerd moest worden. Dat gaf me dan wel de gelegenheid om zonder enig oordeel naar alle presentaties te kijken en ik heb er écht wat van opgestoken. De keuze van de begeleiders om te eindigen met het onderwerp First Nations was wat mij betreft sterk en ook confronterend.
De (pijnlijk recente) geschiedenis rond dit onderwerp geeft wel even te denken. En als een mens dan toch aan het peinzen slaat is het voor mij in ieder geval niet zo moeilijk om direct na te denken over de indruk die ik de afgelopen week opdeed over Canada en Toronto.
We hebben veel zeer gepassioneerde mensen aan het werk gezien en de rol van nurse practitioner is inmiddels op veel plekken geïmplementeerd. De rol als zelfstandig zorgverlener staat niet ter discussie en dat is mooi om te zien.
De manier waarop die implementatie heeft plaatsgevonden wisselt nogal eens en ik heb de indruk dat er sowieso nog wel eens wat regie mist in de organisatie van de zorg. Het systeem is wat log en stroef, wat leidt tot lange wachttijden, veel (zinloze?) diagnostiek en in sommige gevallen een angstcultuur.
Hoewel we prachtige voorbeelden hebben gezien van ontwikkelmogelijkheden voor ons verpleegkundig specialisten, is het misschien ook niet zo gek om af en toe te bedenken dat ons zorgstelsel ondanks alles best redelijk functioneert.