Maandag, dus het echte werk ging beginnen. De dag stond in het teken van verschillende sprekers die ons van alles gingen vertellen over het healthcare (of health care?) systeem in Canada en Amerika. Over de rol van de nurse practitioner en hoe er gezocht werd en wordt naar ontwikkeling en positionering.
Daarnaast kan het immer hippe leiderschap natuurlijk niet ontbreken en was er ook een presentatie door twee NP’s van de Victoria Order of Nurses (VON), één van de organisaties waarin de nurses en nurse practitioners zich georganiseerd hebben.
Het programma begon al om acht uur en in alle eerlijkheid was ik wat sceptisch over het feit dat de eerste presentatie online werd gegeven. Ik moet echter terugkomen op mijn kritische houding want NP Sharon hield een ijzersterk verhaal over hoe ze zich ontwikkelde en hoe ze haar positie als regiebehandelaar* opbouwde en vorm gaf.
Ze sloot haar verhaal zeer bevlogen af met de stelling dat haar werk als NP nooit saai is en dat je altijd kunt blijven leren. En zo zette ze de toon voor een inspirerende dag.
De volgende spreker begon met een uiteenzetting van het Amerikaanse en Canadese gezondheidszorgsysteem ten opzichte van onder andere het Nederlandse. Super interessant om over te horen en heel pijnlijk dat het verschil in kwaliteit van zorg tussen verschillende etnische groepen, melanated vs non melanated zoals hij mooi formuleerde, zo groot is.
Het tweede deel van zijn verhaal ging over over leiderschap en hoe dat gaat over ‘egoence’. Ik denk dat iedereen zich aangesproken en geïnspireerd voelde door de boodschap van deze Kim Byas. Mooi om daar nog eens over na te denken en te praten.
Last but not least kregen we daarna nog uitleg over hoe de rol van NP zich in de loop der tijd ontwikkeld heeft, over weerstand maar ook over de mogelijkheden die schaarste opleverde en over hoe een heel aantal NP’s zich als zelfstandig behandelaar heeft weten te vestigen met de VON als werkgever/initiatiefnemer.
Het was oprecht een ontzettend boeiende en ook heel intensieve dag. Het was echter nog niet klaar want ‘s avonds gingen we naar een baseball wedstrijd van de Blue Jays in hartje Toronto. Om mijn totaal verzadigde en overprikkelde brein te resetten besloot ik tot een rondje hardlopen aan het eind van de middag.
Het meemaken van zo’n baseballwedstrijd is een ervaring opzich. De sfeer en de vibe waren tof, het stadion indrukwekkend, het eten beroerd (maar das slechts mijn point of view) en het gezelschap prima.
Het einde van de wedstrijd heb ik niet gehaald, mijn licht was al een tijdje uit en toen er iemand riep dat ze teruggingen, besloot ik maar heel verstandig mee te gaan. Dinsdag wordt de eerste jobshadow dag en ik ben echt ontzettend benieuwd hoe dat gaat zijn.
* de term regie behandelaar is er één die we in Nederland voeren en is wellicht niet helemaal correct vertaald of van toepassing op Sharon, maar het voert me iets te ver om dat hier helemaal te gaan uitwerken.
Op de foto een zogenaamde blue jay, het noord-Amerikaanse vogeltje waar de baseballclub haar naam en mascotte aan ontleende.