Het blijft aardig om te zien waar het schrijven van blogs zo af en toe te leidt. Zo vond ik mezelf een aantal weken geleden in gesprek met medeblogger Bart* en Sanne van communicatie. Doel van het gesprek was invulling geven aan de rubriek ‘vertel eens…’ van het personeelsblad van Oktober.
Ik kan me zo voorstellen dat als ik blogs schreef over rolschaatsen of kantklossen mijn werkgever beduidend minder geïnteresseerd zou zijn. Maar de zorgschrijfsels zijn in het kader van de profilering geregeld interessant.
Het werd best een leuk gesprek vond ik. Sowieso is het altijd gezellig om broeder Bart te spreken en door onze gezamenlijke liefde voor zorg en schrijven is er ruim voldoende gespreksstof. We zijn ook allebei bepaald bekend met het leerlingschap en zo af en toe zoekende in hoe om te gaan met de social media die toch echt bij het bloggen komt kijken.
Om het geheel af te maken moesten we uiteraard op de foto, om in thema te blijven met een heuse selfiestick. Het is goed dat ik zo’n ding niet daadwerkelijk heb, want ik voorzie dat ik daar rustig iemand een oog mee uit zou steken.
Het resultaat lag afgelopen week op de deurmat. De man was licht teleurgesteld dat ik het niet tot ‘covergirl’ had geschopt. Ik was er zelf wel blij mee. Daarnaast vind ik het niet heel erg dat ik nu net toevallig vakantie is. Over twee weken zullen veel collega’s het wel weer vergeten zijn.
Tegelijkertijd vind ik het best een leuk artikel geworden en zou het tof zijn als er mensen geïnspireerd raakten ook eens in de pen te klimmen. Mocht er iemand een gastblog willen schrijven of een beetje hulp willen om wat op papier te zetten, weet me dan vooral te vinden!
In het artikel vertelt Bart met veel liefde over zijn omaatje die geregeld onderwerp van zijn blogs is. Afgelopen week deelde hij dat zijn lieve oma gestorven is. Het lijkt me niet meer dan passend om hem ook hier te condoleren: veel sterkte Bart! Ik hoop dat je de mooie herinneringen kunt koesteren.