Op de laatste werkdag van de week mocht ik weer eens naar Merefelt. Voor een overleg met broeder Bart (die pas geslaagd is 🎉) en Sanne van communicatie. De kleuterdochter had vrij van school en ik had daarom vrij van werk genomen. Dus nam ik haar gezellig mee.
Het laat zich wellicht raden, het gesprek wat we voerden ging over bloggen in en over de zorg. Bart schreef de afgelopen anderhalf jaar over zijn reis door de verkorte opleiding tot verzorgende IG en ik tik(te) ook regelmatig over mijn werk in de zorg.
Ik ging geïnspireerd, via de ijsboer, weer naar huis. Het bloggen is leuk en ik mis het om te schrijven. Aan de andere kant ben ik nogal druk met een zekere opleiding en loop ik er ook wel tegenaan dat mijn perspectief als verpleegkundig specialist in opleiding soms anders is dan het eerder was.
Een thema waar ik eigenlijk al een tijdje iets over wil schrijven is ‘van zorg naar leven’. Dat is momenteel hip and happening binnen Oktober en het draait er, plat gezegd, om dat we met zijn allen het medische model wat loslaten en ons meer richten op de beleving en wensen van de mensen waar we voor zorgen (of mag ik dat dan niet meer zeggen?).
Dat is natuurlijk een prachtig concept. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat iemand het er structureel mee oneens is. Ik word nu echter medisch behandelaar en het lijkt soms alsof het concept van zorg naar leven soms wat schuurt met de verantwoordelijkheid die bij dat medisch behandelaarschap komt kijken.
Binnen mijn opleiding gaat het, vast niet geheel toevallig, ook al over persoonsgerichte zorg. Wat mijns inziens echt in het verlengde van het al genoemde van zorg naar leven ligt. Ook voor persoonsgerichte zorg geldt volgens mij dat je er niet tegen kunt zijn.
Het is, zo vind ik, echter niet zo makkelijk om die persoonsgerichte zorg in een model of binnen kaders te vangen. Daarmee heb ik ook bij de lessen op school een wat dubbel gevoel, want er wordt ons veel over één specifiek model geleerd. Het wringt wederom.
Er is denk ik een mooie verschuiving gaande binnen de (ouderen)zorg. Want hoe tof en tegelijkertijd vanzelfsprekend is het dat we steeds meer gaan kijken naar wat mensen nodig hebben in plaats van wat de protocollen voorschrijven.
De praktische uitvoering ervan en ook het onderwijzen erover zal in de loop van de tijd nog wel wat bijgeschaafd gaan worden. Ik hoop dat ik daar een beetje aan kan gaan bijdragen.