Het was woensdagmiddag en de zon scheen. Ik was niet helemaal fit en had bedacht om een paar uur eerder dan gebruikelijk op mijn gemakje in het zonnetje naar huis te peddelen.
Vandaar dat ik, met een muziekje in de oren, op het fietspad naast de provinciale weg bij Hapert fietste toen ik tot mijn verbazing achter me hoorde toeteren. Er reed een politie-auto. Op het fietspad. En ze zwaaiden naar mij toen ik wat glazig achterom keek.
Dus ik stapte braaf van mijn fiets, de agenten kwamen inderdaad naar me toe gewandeld en daar kwam de aap uit de mouw. Ze hadden me op mijn telefoon zien kijken… Tsja, ik kon dat niet ontkennen. Ik had een paar minuten daarvoor namelijk een allerschattigst berichtje van de groepvijfdochter gekregen en had dat al fietsend beantwoord.
Dat mag dus niet.
Natuurlijk weet ik dat. En ook dat het niet zo handig is en dat ik het niet moet doen. Aan de andere kant reed ik op een fietspad met als zo’n beetje enige risico dat ik in de berm zou belanden. Ik vond het daarmee in alle eerlijkheid wat buitenproportioneel dat de heren agenten daar hun auto voor keerden, het fietspad op reden en mij bijna van de sokken reden. Ik bedoel, is het gevaar dat dat opleverde niet groter dan die hele actie van mij?
Na al die moeite ging ik er natuurlijk niet met een waarschuwing vanaf komen. Want, zo werd me uitgelegd, er was opdracht gegeven om extra te letten op fietsend telefoongebruik. Om het nog een beetje erger te maken had ik ook geen geldig legitimatiebewijs bij me, maar vooruit, dat hield men dan wel bij een waarschuwing.
Vervolgens werden er foto’s gemaakt van mijn telefoon en fiets, de door mij aangeleverde gegevens werden uitgebreid gecontroleerd en ik voelde me steeds meer een betrapte puber. Toen ik het recht kreeg om niets te zeggen en het woord advocaat viel vond ik de situatie welhaast lachwekkend worden.
Die honderdveertig euro die me dit kost is bepaald zonde van het geld. Een volgende keer dat ik op mijn telefoon wil kijken als ik fiets (en dat is echt geen gewoonte), kijk ik eerst drie keer om me heen of ik geen politie zie.
Ik hoop dat de heren agenten die zoveel moeite deden me te bekeuren met deze actie hun quotum van de week of in ieder geval dag hebben gehaald en ben blij dat ik het geld kan missen.
Al met al overheerst er bij mij een nogal cliché sentiment, namelijk ‘ga boeven vangen!’ Niet zo aardig, dat realiseer ik me heus. Ze hadden immers gewoon gelijk. Maar er moet toch een betere besteding van de kostbare tijd van deze ambtenaren zijn dan mij op deze manier van het fietspad plukken.
View Comments (1)
Ohhhh, jij crimineeltje!!!🤣😂😘