Beeing around

De man en ik wisten natuurlijk al dat Fort William een aardige plek was. Het feit dat er vanuit Londen een slaaptrein naartoe gaat pleitte daarnaast ook voor een bezoek. En verder was een belangrijke reden dat de klassieke Harry Potter treinrit vanuit Fort William werkelijkheid kan worden.

Die trip kon natuurlijk niet ontbreken tijdens ons Harry Potter avontuur en derhalve liepen we op dinsdagochtend om half tien weer terug naar het station. Deze keer om met een echte stoomtrein op pad te gaan. Hoe tof is dat.

De trip voerde over het prachtige spoorviaduct dat in de films voorkomt naar het meest westelijke station van het Verenigd Koninkrijk, Maillaig. Men zegt dat dit de mooiste treinreis ter wereld is, en alhoewel ik daar echt geen uitspraken over kan en wil doen, was het wel een prachtige rit.

In Maillaig is niet heel veel te doen anders dan fish & chips eten, dus dat deden we dan maar. We vermoordden nog bijna een meeuw door hem per ongeluk de gelegenheid te geven een plastic bakje met saus te verorberen. Gelukkig braakte Rick (we hadden zijn begrafenis, rip Rick, al zo’n beetje georganiseerd) het bakje weer uit en konden we met een gerust hard weer richting Fort William.

Op de terugreis was het uitzicht net zo mooi, wat logisch is, de route was hetzelfde, maar werd ik toch ook wat in slaap gewiegd door het gestage tempo en bijbehorende treingeluid. Best wel zen eigenlijk. De meiden tekenden er wat bij en de groepzeszoon genoot optimaal van het eindeloos naar buiten kijken.

Eenmaal weer op het startpunt was de dag al bijna voorbij. We deden boodschappen, de man holde een rondje, we kookten en aten op ons dakterras met uitzicht. Om toch nog wat te bewegen liepen de groepzeszoon en ik na het diner nog een rondje.

Daarbij kwamen we twee oude forten tegen en zagen we de trein waar we inzaten op het rangeerterrein staan. Woensdag gaan we wederom treinen en laten we Schotland achter ons.