Er zijn soms van die dagen… Deze maandag voor de kerst was er één van. De afgelopen week had ik vrij genomen, niet om vakantie te vieren, maar vooral om bij de toets van dinsdag goed beslagen ten ijs te komen. Gezien het weer van afgelopen week had dat bijna letterlijk gekund maar, voor mij, gelukkig was het op maandagochtend weer een stuk warmer.
Zoals geregeld op de eerste werkdag van de week gingen mijn (schoonmoeders) fiets en ik naar Eersel. Daar is dan een werkoverleg en daarna gaat het door naar Bladel. Dat is de bedoeling tenminste.
Toen ik rond een uur of tien mijn fiets pakte, bleek er sprake te zijn van een lekke band. Ik controleerde in een laatste helder moment nog even of het ventiel niet loszat. Dat was niet het geval en daarmee ontstond er even kortsluiting.
Na een week lang hard leren*, allerlei verkouden kinderen, zowel op dinsdag als woensdag een toets, een kerstdiner later in de week op school waar nog van alles voor moet gebeuren, een zogenaamd voortgangsgesprek en een dreigende midlifecrisis** paste die lekke band er gewoon even niet bij.
Ik kon met een collega meerijden naar Bladel en eenmaal daar heb ik voor het eerst in mijn leven een ANWB-abonnement afgesloten. Er is namelijk ook zoiets als pechhulp voor fietsers en dat leek me handig.
De man haalde ‘s middags de kids uit school, hij was toch al thuis voor de koortsige groepvijfdochter en ik ging terug naar Eersel. Na een tijdje wachten, het was immers druk, kwam rond half vier het bekende gele busje.
Mijn band was toen snel geplakt en ik ging blij weer richting Eindhoven. Om de pechdag compleet te maken realiseerde ik me na een kilometer of tien dat de band toch nog leegliep. Ik ben precies thuisgekomen en op dinsdag moet er dus nog een keer iets met de fiets.
Maar eerst die toets!
* ik kan mezelf in ieder geval niet verwijten dat ik er niets aan deed
** ik word donderdag veertig, dan mag dat toch?