De kleuterdochter vond dat we moesten zwemmen, de man en ik waren dat wel met haar eens en dus gingen we maar eens kijken of er wat te spetteren viel onderweg.
De missie van de woensdag was om een start te maken met het afleggen van de zogenaamde Vennbahn. Oorspronkelijk was dit een spoorlijn die Aachen en Luxemburg verbonden. In de loop der tijd is het spoor in onbruik geraakt, maar het fietspad erlangs is populair en zeer de moeite waard.
We moesten dus naar Aachen en laten ze daar nou wel wat Freibaden hebben. In Duitsland vindt men de beschikbaarheid van zwembaden belangrijker dan men dat in Nederland vindt. We kwamen vorig jaar al in prima buitenbaden en ook het zwembad waar we nu terecht kwamen was erg leuk. Wat koud wellicht, maar gezien de temperatuur buiten was dat geen probleem. Leuke bijkomstigheid was dat we voor nog geen twaalf euro met het hele gezin naar binnen mochten.
Na een rondje plonzen wilden we frietjes halen om een goede bodem te leggen voor de fietstocht maar dat feest ging wegens geen cash niet door. We begonnen daarom aan de Vennbahnmissie. Toen we niet snel genoeg* een Imbiss vonden, zijn we gaan picknicken. Instant noodles zijn namelijk ook gewoon lekker en zo gebruiken we ons meegebrachte brandertje tenminste.
We picknickten onderweg en daarna ging het gedurende een kilometer of vijfentwintig vals plat omhoog. Het pad was prachtig, de bewijzering en prima en we konden er lang van genieten want snel ging het niet.
Gelukkig hoor je de groepvijfzoon nergens over, komt de kleuterdochter ook zonder trappen vooruit en is de groepvierdochter eindeloos te motiveren met de getallen op haar kilometerteller. We passeerden vandaag de honderdkilometer mijlpaal. Tussen wat gezucht en gesteun door informeerde het dappere kind of we nog negen keer twee dagen gaan fietsen. Dan zouden we namelijk de duizend halen.
We stopten vandaag na een kleine vijftig kilometer met een kleine vijfhonderd hoogtemeters. We slapen in Roetgen in een pension, alwaar de eigenares ons met lichte verbazing hun grootste kamer wees.
* Dat er drie kids honger hadden was duidelijk, niet omdat ze dat zeiden maar wel omdat ze niet vooruit kwamen. Heel beroepsgedeformeerd lijkt het me bijzonder interessant om het spul een glucosemeter te geven, maar ik geloof dat dat ethisch niet helemaal te verantwoorden is.