Beeing around

We waren een heel eind gekomen met de inpakprocedure en uiteraard ging het op dinsdagochtend niet helemaal zo snel als gehoopt. Dat was niet erg. We zouden er toch wel komen. Uiteindelijk fietsten we om precies twaalf uur van huis en geraakten we om één uur in de trein.

Veel fietsen in Nederlandse treinen blijft heel veel gedoe. Eigenlijk passen er maar twee fietsen op zo’n plek en om fietsen met bagage in de trein te hijsen is een beetje kracht onontbeerlijk. Toen er een jongedame met een racefiets heel blij met ons naar binnenschoot terwijl we daar toch heel duidelijk met ons gezin stonden te wachten, was ik op zijn zachtst gezegd wat verbaasd.

De conducteur die ons vroeg om de tassen ‘even’ van de fiets te halen, echt waarom?, hebben we maar even genegeerd. De trein bracht ons dan wel netjes naar Roermond en daarmee was de eerste horde genomen.

Op naar Linne. Of Linneland zoals de kleuterdochter het zo mooi weet te zeggen. We kwamen langs een mooie stuw en waterkrachtcentrale en kort daarna kwam dan eindelijk het fotomoment. Hoe cool is het om op de foto te kunnen met een plaatsnaambord waar je eigen naam op staat.

Vervolgens ging het door naar de slaapplaats van de eerste dag. We vonden een adres van vrienden op de fiets in Kerkrade. Dat was een aardig eindje fietsen, maar wel te doen zo dachten we. De groepvierdochter dacht daar na een tijdje anders over en dus was het tijd voor de ‘als je een ijscoman ziet mag je een ijsje’ truc.

Het duurde welgeteld tweehonderd meter nadat we uitlegden hoe hoe het werkte. En zo aten we in het dorp naast Linne een ijsje. Lekker!

De route daarna was niet overal even mooi en het was ook tamelijk warm. De groepvijfzoon belandde een keer dagdromend in de berm en heeft nu een schouder met een echte wielrenmarkering. Gelukkig was de schade oppervlakkig en kwamen we verder met de schrik vrij.

Onze onfortuinlijke gup mocht vanwege deze stunt kiezen wat er gegeten zou worden. We aten rond een uur of zes pizza net over de grens in Duitsland. Daarna nog twee kilometer om ons slaapadres te vinden en daar hebben we het weer eens uitstekend voor elkaar.

Het concept vrienden op de fiets, waarbij je bij mensen in huis logeert, blijft aanspreken. Hoewel ik me altijd wat minder vrij voel dan in een hotel, kan ik erg genieten van de ontmoetingen. En ook op de kids maakt het altijd indruk om zo bij mensen thuis te komen.

Mocht u het leuk vinden, de man schrijft ook weer stukjes over onze belevenissen. Hij verschaft veel meer route- en andere feitelijke informatie en ik geniet altijd van zijn stukjes, ondanks dat ik doorgaans toch al goed op de hoogte ben.