Hoewel ik vooral heel erg hoop dat mijn kids gaan doen wat ze leuk vinden, waar ze blij van worden en waar ze zichzelf een beetje mee kunnen redden, kan ik het soms niet laten wat te projecteren. De meiden hebben op het moment de ambitie om schooljuf en cheetah te worden. De groepvijfzoon mikte eerder op bioloog, maar lijkt het nu niet meer zo goed te weten.

Stiekem maakte mijn hart laatst een sprongetje toen hij tussen neus en lippen door zei dat hij nog altijd kon gaan doen wat ik deed* en als de kleuterdochter haar dokterstasje er bij pakt, word ik ook altijd blij.

Toch is dat geprojecteer iets waar we denk ik voorzichtig mee moeten zijn. Als ouders, voor je het weet zadel je je kids met allerlei ingewikkelde druk en verwachtingen op, maar zeker ook in andere situaties.

In, het zal u niet verbazen, de zorg bijvoorbeeld. En dan in de dementiezorg in het bijzonder. De afgelopen dagen las ik op verschillende plekken over de schandalige situatie dat mensen die zorgafhankelijk zijn maar één keer in de week worden gedoucht. Werkelijk niet voor te stellen voor de gemiddelde, gezonde, zelfstandig wonende, mobiele mens. En ronduit belachelijk toch?

Tot je gaat nadenken over wat een rondje douchen betekent voor iemand op leeftijd, met een lichaam wat niet meer werkt en een hoofd wat de wereld niet meer lekker snapt. Het douchemoment maakt de afhankelijkheid pijnlijk duidelijk, kost ontzettend veel energie en levert geregeld grote verwarring en discomfort op.

We doen dit met zijn allen onbewust best heel vaak. We nemen ons eigen referentiekader en plakken de verwachtingen die daaruit komen op situaties die we eigenlijk niet zo goed kennen**. Terwijl het in de zorg nou juist net zo belangrijk is om af te stemmen op wat de zorgvrager nodig heeft.

Laten we deze zomer nou eens stoppen met ons druk maken over de douchefrequentie van de gemiddelde verpleeghuisbewoner. De energie van al dat geprojecteer kunnen we veel beter steken in de échte behoeften van onze zorgafhankelijke medemens.

* je moet ze helpen met aankleden en daarna zorg je voor een gezellige dag, zo zei hij. Dat leek hem wel haalbaar. Ik gaf hem geen ongelijk.

** de wereld van de dementiezorg is, zo heb ik de indruk, sowieso voor de meeste mensen een volstrekt onbekende. Ik ben een beetje aan het broeden op informatieve stukjes over dementie en het wonen op een pg-afdeling. Zou dat een goed idee zijn?