Vroeger, in het pre-kindertijdperk en daarna, zij het wat minder frequent, in de pre-coronatijd gingen de man en ik nog wel eens samen op pad. Een avondje bioscoop of theater gebeurde toch regelmatig.
In alle drukte rond werk en kids en beperkingen door lockdowns kwam daar de laatste jaren weinig van maar dit jaar deden we toch al weer wat pogingen. We gingen al naar het parktheater en namen ons toen voor om dat toch vooral vaker te doen.
Met de inmiddels wat groter wordende kids, is het ook leuk om na te denken over dingen die zij ook kunnen waarderen. We namen eerder al wel eens mee naar voorstellingen echt op kinderen gericht. Maar meer toch nog niet.
Tot een paar weken geleden toen de man en de groepvijfzoon naar het Nijmeegs studentenorkest gingen. Zij brachten in het Eindhovens muziekgebouw werken van John Williams ten gehore. Onder andere de bekende StarWars muziek mocht u dat even niet paraat hebben.
Op zaterdagavond gingen we zelfs met zijn drieën op pad. De meisjes bleven bij de oppas en de man, de groepvijfzoon en ik gingen naar Slagerij van Kampen. Wederom in het muziekgebouw. Ik was daar zelf nog nooit geweest, dus ook voor mij een primeur.
Nu vind ik Slagerij van Kampen sowieso de moeite waard. De energie spat er werkelijk vanaf en bij vlagen zou ik het bijna tantrisch (is dat een woord?) of meditatief willen noemen. En met je kind naar een voorstelling gaan voegt een hele extra dimensie aan de beleving toe.
Want wat was het leuk om de groepvijfzoon te zien genieten. Hij trommelde, danste en klapte met veel enthousiasme mee. Hij had een heerlijke avond en daarmee de man en ik logischerwijs ook. Toen we tegen een uur of elf thuis kwamen tolde hij zo’n beetje zijn bed in van vermoeidheid, maar hé, dat kan op zaterdagavond.
Mocht u zich afvragen waarom ik zo vreemd kijk op de foto: de man weigert de selfiestand van zijn telefoon te gebruiken bij het maken van dit soort foto’s maar leverde wel commentaar toen ik dat deed. Ik vond het stom 🤣.