Het gebeurt bepaald geregeld dat ik het gevoel heb dat ik in een soort spagaat zit. In figuurlijke zin, een fysieke spagaat heeft er nooit ingezeten kan ik u verzekeren.

De druk op de zorg is onverminderd hoog, in allerlei beroepsgroepen zit men te springen om personeel alleen is het lastige aan zo’n verpleeghuis dat je dat niet een keer een paar uur eerder dicht kunt doen. En we kunnen ook niet zeggen ‘vandaag leveren we een dagje geen zorg’.

Dat die druk er is, daar is men in den lande inmiddels wel van doordrongen*, maar waar je intussen minder over hoort is wat die continue druk met zorgteams en medewerkers doet. Ja, de rek is er uit hoor je wel eens. Maar dat is het ook.

Concreet betekent dat, dat we minder flexibel zijn, iets wat zonder al die druk gemakkelijk wordt opgelost, is nu een belasting. Het betekent dat de bereidheid om samen te werken minder wordt, creativiteit en het denken in oplossingen wordt steeds moeilijker en de druk is vooral ook heel slecht voor de sfeer en het werkplezier van mensen.

Iedere medewerker op onze PG heeft de intentie om het zo fijn mogelijk te maken voor onze bewoners. Maar de bovenstaande opsomming helpt daar niet echt bij.

Na een aantal dagen druk geweest te zijn met het oplossen van allerlei issues die zich aandienden bleek mijn emmer vol. In mijn rol als verpleegkundige wordt ik geacht mee te denken, te coachen en bij te dragen aan een oplossing, maar het werd me even te veel. Ik wil namelijk overal wel helpen en iedereen ondersteunen.

Dat kan natuurlijk niet, met soms ongelukkige collega’s en minder blije bewoners als gevolg. Mijn zorghart vindt het maar moeilijk.

Het was dus een pittige ochtend en die stond in groot contrast met het middagprogramma. Bij het summa college had men namelijk het human forever festival georganiseerd. Leuk, want het is best grappig om weer eens op school rond te lopen. Er ging een gezellige collega mee en bovenal is was het festival gebaseerd op het gedachtegoed van Teun Toebes, die zelf ook zijn verhaal zou komen vertellen.

Het werd een boeiende middag. Leuke gesprekken met de collega, lekker eten en een behoorlijke dosis inspiratie. Tof om te zien hoeveel passie Teun heeft om de manier waarop we naar mensen die met dementie moeten dealen kijken, te veranderen**. En de wijze waarop hij zijn boodschap weet over te brengen is wat mij betreft bewonderenswaardig.

Tegelijkertijd schuurde het wat. Ik voelde dat na het lezen van zijn boek en ik werd daar vandaag wat in bevestigd. Want in het beeld dat hij hier en daar schetst herken ik me ook geregeld niet en het voelt alsof mijn collega’s er zo nu en dan tekort door worden gedaan. We doen met zijn allen ook heel veel mooie dingen.

Dat neemt niet weg dat er veel ruimte is voor verbetering, en daar kwam mijn spagaat weer in beeld. Wij van de zorg willen graag, alleen is het nu al zo lastig om het hoofd boven water te houden.

Uit de figuurlijke turnsessie van vandaag neem ik een paar dingen mee; goede zorg is maatwerk. Het kennen van de bewoners is essentieel en we moeten steeds blijven kijken naar wat de verschillende individuen nodig hebben. Een volgend ding is het medische model gebaseerd op veiligheid. Ik ga rustig verder met mijn strijd om daar wat van af te stappen. En ik ga het vast niet kunnen draaien, maar als ik hier en daar iemand bewust kan maken ben ik al blij.

* en dat er geen pasklare, snelle oplossing is, dat snap ik ook wel

** begrijpt iemand deze zin?