Beeing around

Nog één stukje over het hollen van een halve marathon. Daarna houd ik er over op. Ik heb hier verdorie geen hardloopblog…

Deze zondag was de dag dat het moest gebeuren. Ik had niet echt helemaal genoeg getraind, naar mijn eigen zin en ook naar die van Trenara*. Ik heb kunnen constateren dat het trainen voor zo’n langere afstand me bepaald niet motiveert en daarnaast kwamen er wat dingen met werk en een protesterende kies tussendoor.

Ik was derhalve wat zenuwachtig… Afgelopen week holde ik bij wijze van generale repetitie nog wel zestien kilometer dus uitlopen zou wel lukken, maar ik had wat doembeelden van mezelf strompelend over het parcours met achter mij de bezemwagen.

Op zondagochtend stonden we bijtijds op om te gaan ontbijten. Dat ging er gelukkig goed in. Vervolgens troffen we de laatste voorbereidingen, startnummers opspelden, sensor aan schoenen, tasje inpakken en daarna op naar de start. De man deed dat hollend, ik per elektrische step. Het leek me niet handig om al moe aan de start te verschijnen.

De man en ik waren blij ruim op tijd vertrokken te zijn. Het terrein was nogal groot en we hadden wat tijd nodig om onze weg te vinden. Ergens vreemd, maar de snelle mensen mogen altijd het eerst starten. We bedachten dat het ook aardig zou zijn om dat andersom te doen. Dan hoeven de snellen niet zo lang te wachten op de langzamen na de finish.

Maar goed, de man startte dus ruim een uur eerder dan ik. Het voordeel daaraan was voor de man dat ik mooi met hem mee kon lopen naar zijn startvak en hij op het laatste moment pas zijn (nou ja mijn) warme jas uit hoefde te trekken. Het was namelijk fris te noemen en de hardloopoutfit van de man is dat zeker ook.

Nadat hij dus startte ben ik teruggelopen naar de plek waar ik mijn kleren in kon leveren, wachtte daar een tijdje en hobbelde daarna in mijn shirtje naar mijn startvak. Tot mijn grote vreugde kwam de zon zo af en toe kijken en heb ik het niet al te koud gekregen.

Rond elf uur mochten wij van de langzame lopers dan van start en dat ging eigenlijk best voortvarend. De eerste vier kilometer waren langs een lange weg en voor ik het wist waren ze voorbij en ik liep ook nog iets sneller dan ik had gepland. Daarna ging het prima verder. Onderweg lukte het om wat te drinken, ik haalde hier en daar zelfs mensen in en ik wist het tempo vol te houden.

Vanaf twaalf kilometer vond ik dat ik echt over de helft was en begon ik langzaam af te tellen. En op zestien kilometer kwam er een soort mentaal kantelpunt. Want verder had ik nooit gelopen. Ook besloot de man met hamer toen langs te komen, dat krijg je als je niet eet onderweg. Maar daar durfde ik toch echt niet aan te beginnen uit angst voor maagkramp, overgeven of plotse grote nood aan een toilet.

Vanaf achttien kilometer ging het zogezegd op karakter. Over de kilometertijden hoeven we het niet meer te hebben en het zag er vast ook weinig elegant uit. Over dat laatste kan ik me dan weer niet druk maken, dus dat scheelt.

Het laatste deel van het parcours was wat bochtig, en bij iedere bocht hoopte ik de Brandenburger Tor te zien. Dat viel een paar keer tegen. Uiteindelijk draaiden we dan toch ‘Unter den Linden’ op en was das Ziel eindelijk zichtbaar. Ik heb er uiteindelijk twee uur en tweeëntwintig minuten over gedaan. Ik wist niet dat ik zo lang kan hollen.

Inmiddels kan ik dat ook niet meer en ik vermoed dat morgen überhaupt opstaan een uitdaging zal zijn. Nog mooi dat we dan alleen maar in de trein hoeven te zitten. Al met al ben ik blij met het resultaat. En de man deed het ook al supergoed. Hij legde de afstand in precies een uur korter dan ik af. Je moet het maar kunnen. Ik ben in ieder geval trots op hem.

* Het trainingsschema voor deze halbmarathon en ook van eerdere hardloopdoelen haalde ik uit de hardloopapp van Trenara. Het zit goed in elkaar en daarnaast heeft het initiatief van deze kundige Belgen mijn sympathie.