Een belangrijk deel van de lol, inspiratie, voldoening en meer van die dingen in mijn werk haal ik uit de samenwerking met collega’s. Ze zijn er in allerlei soorten en maten en komen ook in allerlei posities.
Zo word ik geacht een deel van de de collega’s te ondersteunen, coachen en aan te sturen. Met een aantal werk ik op dagelijkse basis direct samen en daar wordt derhalve vooral mee gespard. Dan is er nog de groep waarmee de samenwerking in principe geheel over de zorginhoud gaat en er zijn ook mensen die de boel aansturen en waar ik dus sec gezien naar zou moeten luisteren.
In de praktijk loopt het natuurlijk allemaal gewoon dwars door elkaar heen en dat is nou net juist wat het zo leuk maakt. Al die dynamiek en interactie, ik word er gewoon blij van. En zo af en toe ook erg moe. En het levert een heleboel inspiratie op. Zowel werktechnisch als hier voor mijn blog.
Want geloof maar niet dat ik de term cohort-tering van vandeweek zelf bedacht had. Het was een gevalletje ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’. Ook nu is dat weer het geval, want toen een collega vanmiddag zei ‘je gaat van ze houden’, kon ik niet anders dan het daar hartgrondig mee eens zijn.
Het geval was dat we samen druk doende waren met dingen achter een computer en zaten te overleggen hoe we een situatie aan gingen pakken. Intussen kwam er een van de bewoonsters bij ons zitten. Een dame die bepaald bekend staat om haar, als gevolg van haar dementie, nog al energieslurpende gedrag. Deze dame is zo apraktisch geworden dat ze nog maar weinig dingen succesvol doet.
Dat is lastig. Vooral voor haar en voor de mensen om haar heen. En als zorg zijn wij zeker ook de mensen om haar heen. Het is echt niet zo makkelijk om iemand steeds maar te zien zoeken en mislukken en diegene niet goed te kunnen helpen. Tussen al die gedragingen zie je namelijk ook het lieve mens onder de dementie.
Toen de betreffende dame opstond en mij per ongeluk bijna de kruk onder het lijf vandaan schopte, benoemde ze dat in een keurige volzin. Dit tot grote verbazing van mij en mijn collega. Ze liep de kamer uit toen mijn collega haar constatering verzuchtte en ik vertelde dat ik zo trots was dat onze bewoonster dit toch maar mooi benoemde.
Want zo is het gewoon; we zijn trots op de kleine successen en houden stiekem een beetje van al onze bewoners. Daarnaast houd ik natuurlijk ook van mijn collega’s.