Vijf jaar geleden op de eerste dag van de lente werd er een klein babymeisje geboren. Nou ja klein, met achtenhalve pond was ze best een groot geval, maar je snapt wat ik bedoel. Aanstaande maandag zal het betreffende meisje haar vijfde verjaardag vieren.

De kleuterdochter kijkt al weken, misschien wel maanden uit naar haar verjaardag. Het is in haar beleving een magische moment en de verwachtingen zijn hooggespannen. Ze verwacht werkelijk vanalles ineens op miraculeuze wijze te kunnen. Zo gaat ze er vanuit dat ze zonder bandjes kan zwemmen en met één hand kan fietsen.

Ik kan wel genieten van deze beleving. En ik geloof dat ik de vijfde verjaardag in die zin erg leuk vind, het concept verjaardag wordt helemaal begrepen door ons feestvarkentje en tegelijk wordt ze helemaal meegesleept in haar fantasie. Echt heel schattig.

Wat wrang maar ook leuk was de totale verrassing toen we vertelden dat we aanstaande zondag een feestje voor de familie zouden vieren. Hoe het feestje op school gaat verlopen wist ons meisje haarfijn uit te leggen, maar de afgelopen jaren heeft ze eigenlijk geen gewone familieverjaardagem meegemaakt.

Ze straalde helemaal toen ze hoorde dat de opa’s en oma’s en een oom en tante zullen komen. Dat die verrassing zo groot was, is logisch want de laatste gewone verjaardag die ze vierde was haar tweede verjaardag. Dat weet ze natuurlijk niet meer.

De zaterdag van het weekend zal daarom in het teken staan van voorbereidende werkzaamheden. Er moet natuurlijk taart gekocht, misschien wat vooruit gekookt en voor gefatsoeneerd op huishoudgebied.

Op zondag zal een deel van het feestje dan thuis zijn en een deel bij een deel bij een leuke klimactiviteit. Op de maandag mag ze op school trakteren. Als ik me niet vergis gaan we er prima weer bij hebben, het wordt vast een heerlijk weekend.

Op de foto een niet zo fantastische maar toch erg grappige foto van mijzelf en één van de kleuterdochter. Ik zie zelf de overeenkomsten wel…