Wát een tijden weer… Er is nu zo ontzettend veel aan de hand, ik krijg mijn hoofd er eerlijk gezegd niet helemaal omheen. Veel ellende is er in de wereld, met ook flinke gevolgen voor onszelf als ik het een beetje begrepen heb. En hoewel het natuurlijk peanuts is in vergelijking met wat heel veel anderen nu doormaken, zal er dus ook voor ons écht iets anders gaan worden.

Ik merk de laatste week dat ik me maar een beetje terugtrek in mijn bubbel. Niet zozeer uit desinteresse of omdat ik graag een struisvogeltactiek toepas, maar wel omdat ik de continue stroom aan slecht nieuws en gespeculeer slecht trek en ik er zelf niet bijzonder veel aan kan doen.

Dus kijk ik zo af en toe met de kids naar het jeugdjournaal, heel soms naar nieuwsuur en verder hou ik het maar een beetje buiten. Er kwamen via school mooie acties langs om geld in te zamelen, daar probeerde ik nog een beetje aan mee te doen en ook aan de landelijke actie droegen we nog wat bij.

Ergens vind ik van mezelf dat ik meer betrokken moet zijn. Beter moet weten wat er speelt, actiever bij moet dragen en meer mee moet leven. De andere kant is dat niemand er iets aan heeft als ik ongelukkig ga doen hierover.

En daarom wil ik het dan toch ook maar even hebben over de heerlijke lente die de afgelopen week in de lucht hing. Ik fietste een aantal keer in het zonnetje, bij vroeg vertrek hoefde mijn licht niet aan en afgelopen weekend deden we weer eens een fietstochtje met het gezin. Op mijn vrije dag afgelopen week maakte ik zelfs een heuse wandeling door het park.

Zo binnen mijn bubbel genoot ik dus. Deed ik energie op. Das fijn, want die energie kan ik wel gebruiken zo na twee lange Coronajaren en met nog een golfje in het vooruitzicht. Wat ik aan nieuws mijn bubbel binnen laat doseer ik bewust. En intussen hoop ik maar dat de mensen die het het hardst nodig hebben ook een beetje energie op kunnen doen door de lente die in de lucht hangt. En dat die energie dan gebruikt kan worden om elkaar wat vooruit te helpen in plaats van het leven zuur te maken.