Het is voorjaarsvakantie. Of carnavalsvakantie. Of krokusvakantie. In ieder geval hebben de kinderen een weekje vrij. Onze jongste telg wilde heel graag bij opa en oma logeren en omdat ze dat alleen toch wat spannend vond, ging haar grote broer mee.
Voor de groepvierdochter betekent dat dat ze een paar dagen alleen met de man en mij is. Dat vindt ze tot nu toe prima te doen. Op maandag ging ze naar de bso en mocht ze het avondeten kiezen. Ze koos voor sushi. Goede keuze, vond ik. Wel jammer dat het anderhalf uur later dan bedacht werd bezorgd, maar dat terzijde.
Op de vrije dinsdag wilde ze heel graag weer eens naar ballorig en dan het liefst met een vriendinnetje. En dat gingen we dus maar eens doen. Ik was van tevoren wel een beetje bang, want in een vakantie naar een krijspaleis gaan is natuurlijk een recept voor problemen, maar het viel echt alles mee.
Met twee zevenjarigen in zo’n binnenspeeltuin hoef je als ouder weinig meer te doen dan af en toe eten en drinken aan te voeren. Daar had ik natuurlijk op gehoopt en ik nam mooi een laptop en telefoon mee om de tijd door te geraken.
Zeer handige accessoires in deze situatie bleken mijn nieuwe ‘noise canceling’ AirPods. Ergens voel ik me net een puber met die dingen in mijn oren maar tegelijk ben ik er echt superblij mee. Ze houden namelijk omgevingsgeluid buiten. Dat is voor ondergetekende sowieso prettig, maar in een druk ballorig zo’n beetje levensreddend.
Ik werkte tussen alle herrie op mijn gemakje aan een aantal losse eindjes en aan het eind van de dag was ik nog steeds in blije toestand. Ik had het bijna niet voor mogelijk gehouden.
Om het werken met kids dan nog maar eens extra in de praktijk te brengen ging ik na het grote spelen nog maar even naar het werk. Er was een avonddienst waar geen invulling voor was… De groepvierdochter ging, zij het wat schoorvoetend, mee.
We liepen een rondje met één van de zorgvragers en daarna zat de groepvierdochter even bij een stel oma’s. Al hun sundownende* hulpvragen werden haar echter al vrij snel te veel en ze ging lekker in een kantoortje naar een filmpje zitten kijken. Ze kreeg van de collega’s zo af en toe wat eten en drinken en vond het zo prima om een tijdje te wachten terwijl ik mensen klaar maakte voor de nacht.
* sundowning is een fenomeen wat regelmatig voorkomt bij mensen die lijden aan dementie. Het verwijst naar een staat van (extra) verwarring en onrust aan het eind van de dag.