De hele week broed ik al een beetje op een metablog*, en de hele week komt het toch niet uit mijn vingers gerold. Daarom, mooi in lijn met de afgelopen weken, nog maar een weekupdate.
De week stond in het teken van carnaval. Voor de kids dan. Het was de week voorafgaand aan de voorjaarsvakantie en die noemt men hier onder de rivieren ook wel de carnavalsvakantie. Het echte carnavalsfeest is dit weekend los gegaan, maar op de basisscholen moet dat feestje natuurlijk ook gevierd.
De kids mochten gedurende de week op verschillende manieren verkleed naar school en sport. Vooral de groepvierdochter had daar lol in. Ze raakte grappig genoeg geïnspireerd om als Voldemort verkleed te gaan en hoewel ik weinig heb met carnaval houd ik wel heel erg van het Harry Potter thema. Dus toen ze om witte schminck vroeg, ben ik dat maar voor haar gaan zoeken.
De groepvijfzoon wilde op dinsdag nog wel meedoen aan het dragen van een klassenkleur, maar op vrijdag besloot hij lekker in zijn eigen kleren naar school te gaan. Ook helemaal prima. Wat de kleuterdochter precies aan had willen trekken zullen we nooit weten. Het arme kind kwam in de nacht van donderdag op vrijdag nogal koortsig tussen de man en mij in liggen. Ze kon echt niet naar school en heeft de dag slapend en tv kijkend doorgebracht.
Voor mijzelf was het thema van de week minder gezellig. De kiespijn van vorige week zette door en op dinsdag mocht ik me melden bij te tandarts. Daar was het oordeel zoals ik al vreesde; er moest een wortelkanaal behandeld worden. Hoewel zeker niet mijn hobby viel die behandeling zelf mee. De middag en dagen er na waren minder geslaagd. Gelukkig waren er pijnstillers.
Terwijl ik weer wat bij begon te komen, werd de dreiging in het oosten steeds groter. Op de vrolijke vrijdag ging ik daardoor met een zwaar gemoed aan het werk. Want wat de dag van feestelijkheden zonder mondkapjes had moeten worden, werd er één van bezorgd naar het nieuws kijken.
Ik merk aan mezelf dat ik de hoeveelheid nieuws wat doseer de laatste dagen. Want ik word er erg verdrietig van. En voel me nogal machteloos. Tegelijkertijd leef ik mee met mensen. Niet te bevatten wat er gebeurt. Ergens blijf ik dan hopen dat het nog losloopt. Maar zo ziet het er bepaald niet uit.
Intussen werd er ook gewerkt. Zelfs in het weekend. Want zo kunnen de mensen die daar lol in hebben carnaval vieren. De druk is onverminderd hoog, we mogen Corona dan soort van afgeschaft hebben, het blijft toch wat rondwaren. Met alle gevolgen van dien.
Ik heb dan de intentie om af te sluiten met een mooie samenvatting, overpeinzing of gezellige positieve noot. Ik krijg het alleen even niet bedacht. Het was, net als meestal, een bewogen week. Waar we ook gewoon weer doorheen rolden. Maar waar ook een ongerust onderbuikgevoel bleef hangen. Op naar de volgende!
* een eerder voorbeeld van een metablog is hier te vinden