Nou, het was me het weekje wel zeg. Er was een volle maan en twee stormen. Workwise was er een heuse audit en in ons huishouden liep het op wasgebied volledig uit de hand. Door al het gewerk stokte het wasproces wat en zaten er opeens heren zonder ondergoed. Het zal je maar gebeuren.
Normaalgezien zwengel ik dat wasproces in het weekend en op de vrije dinsdag wat aan, maar een werkweekend en de genoemde audit op de genoemde dinsdag verstoorden het proces. Het goede nieuws was dan weer dat het werkweekend rustig verliep en de audit een positieve uitkomst had. Dat was me dan wel weer een onderbroekachterstand waard.
Het tweede deel van de week verliep onstuimiger. De wind trok aan, en of het nu met de volle maan te maken heeft laat ik in het midden, maar mijn nachten werden wat slechter. En dus was ik op vrijdag eigenlijk wel klaar met de week.
Uitgerekend toen ontstond er langzaam kiespijn, vroeg er vrij laat in de middag een casus nog wat aandacht en begonnen toen ik ging nadenken over naar huis gaan overal telefoons te loeien. Naar buiten gaan was onverstandig. Dat leverde dan weer een leuk gesprek op, want ik was niet de enige die wat vast zat en uiteindelijk geraakte ik veilig thuis. Welverdiend weekend, dacht ik zo.
De onstuimigheid ging hier in huis nog even door en ik vrees dat ik moet constateren dat het goeddeels aan mezelf lag. Na wederom een wat onrustige nacht keken de kids op zaterdagochtend uitgebreid tv en ging de man een rondje hollen.
Toen ik moed verzameld had om uit bed te komen kon ik het niet helpen me overal aan te ergeren. Dat is voor de sfeer in huis natuurlijk niet al te bevorderlijk en dat is dan eigenlijk weer jammer van de vrije zaterdag. Het duurde een paar uur voordat ik doorhad dat die kies me toch behoorlijk dwars zat. Het eten van paracetamol hielp toen gelukkig redelijk.
Dat leverde me dan weer een paar boeiende inzichten op. Als ik met een toch tamelijk intact brein toch al moeite heb met het duiden van mijn waardeloze stemming, hoe zal dat dan zijn voor iemand met dementie. Toch goed om daar af en toe bij stil te staan.
Daarnaast zouden die paracetamollen die we veel mensen geven best eens een grotere rol kunnen spelen in hun welbevinden dan ik me had gerealiseerd. Ook dat is helemaal niet zo gek om zo eens aan den lijve ondervonden te hebben.
Nu ik er dan van alles van geleerd heb ga ik maandag geloof ik toch maar eens bellen met de tandarts. Want die kiespijn is echt waardeloos.
Foto: op vrijdagavond stormde het buiten en binnen