Beeing around

Voor het eerst sinds ergens in de herfst maakten we eindelijk de trip weer eens naar het noorden. Normaalgezien zien we de familie in Uitgeest zeker niet wekelijks, maar in ieder geval wel wat vaker dan dit afgelopen jaar.

Het afgelopen jaar was echter anders dan normaal en zo kwam het dat we elkaar in de december maand niet tegen kwamen en de zestigste verjaardag van mijn moeder gelegenheid gaf om bij elkaar te komen.

Het nieuwe jaar was voor mijn broertje en zijn vrouw heel mooi begonnen, ze kregen een prachtig babymeisje. De groepvijfzoon en groepvierdochter waren inmiddels superbenieuwd naar hun nieuwe nichtje en dat gold zeker ook voor deze trotse tante.

Mooi om te zien dat mijn broertje en zijn vrouw het prima redden met het kleine meisje en zeker ook mooi om te zien dat de inmiddels volwassen zoon van hetzelfde broertje zat te stralen met zijn kleine zusje in zijn armen.

Het was ook grappig te ervaren dat ik nog altijd aan schiet op het moment dat er zo’n klein hummeltje begint te huilen. Dat zal wel ergens worden vastgelegd in de genen van iedere moeder. Rammelende eierstokken zijn het zeker niet, want zo’n kleintje hoeft voor mij echt niet meer. Maar toen het meiske last kreeg van haar buikje, en dat hebben ze nu eenmaal op die leeftijd, kon ik het niet laten om mee te gaan troosten.

U zult begrijpen dat we de gelegenheid ook direct aangrepen om alle kleinkinderen bij elkaar op de foto te zetten. Dat leverde dan weer een bijzonder trotse opa en oma op. En zeg nou zelf, het is toch ook een heleboel rijkdom bij elkaar daar op de bank.