Zo af en toe schuift Facebook of Meta, ik ben eerlijk gezegd een beetje kwijt hoe het nou allemaal heet*, herinneringen naar voren. En zoals het een echte moeder betaamt post ik al jarenlang schattige kinderfoto’s. Vandaar dat hier nu zo’n beetje de situatie is ontstaan dat de kids naar foto’s van toen ze klein waren kijken als die voorbij komen in mijn tijdlijn. Een beetje zoals ik zelf vroeger in een foto-album zat te staren.
Laatst kwam er een foto van, ik denk, acht jaar geleden langs. De toen dreumeszoon zat gek te doen met de ovenwanten. De groepvijfzoon vond dat uiteraard reuze grappig en ging direct op jacht naar de betreffende ovenwanten. Die dingen doen het na die acht jaar nog altijd prima, dat blijkt meteen een prima aankoop geweest.
Ik zag mijn kans schoon en vroeg de groepvijfzoon om de positie van zijn kleine zelf te reproduceren. Een exacte kopie is het zeker niet geworden, maar grappig is het wel.
Mijn mooie manneke is inmiddels geloof ik drie keer zo groot, heeft veel meer haar waar hij zich heerlijk achter kan verschuilen en ook zijn gebit is een stuk completer. Tegelijkertijd heeft hij werkelijk precies dezelfde blik als je het mij vraagt.
Het zal wel vreselijk cliché zijn, maar als ik naar dit plaatje kijk vraag ik me echt een beetje af waar de tijd precies bleef. Want hoewel we nu twee meisjes en een complete carriereswitch verder zijn, voelt het ook alsof ik de dreumesfoto ergens vorige week maakte.
Zo’n foto re-make is trouwens wel erg leuk om te maken. Misschien probeer ik die er wel in te houden.
* ik ben bang dat het tegenwoordig allemaal onder één paraplu hangt, in die zin maakt de naam niet eens meer uit.