Gaat het goed met je? Vroeg de manager zorg me vandeweek in het passeren. Ze zag de laatste weken zo weinig blogs voorbij komen namelijk. Dat was eenvoudig te verklaren, mijn gezwets over vakanties en andere privé-aangelegenheden post ik niet op LinkedIn en dus leek het inderdaad of er niet veel te lezen was.

Desondanks was het een attente en wellicht ook rake vraag, want het gaat ok maar het evenwicht was wat broos deze laatste weken. Over de oorsprong daarvan schreef ik al eerder, de Covid perikelen van een jaar geleden hadden meer impact gehad dan ik me had gerealiseerd. In de weken nadat ik het opschreef, werd het niet beter met die impact.

Steeds vaker merkte ik angst en onrust in mijn lijf op en dat werd ook door steeds meer dingen getriggerd*. Vermoeiend, verdrietig, confronterend en ook wel angstig vond ik het. Het duurde even voor ik het aan mezelf toegegeven had, maar hier ging ik hulp bij nodig hebben. Vertelden ook degenen die ik in vertrouwen nam.

En zo vond ik mezelf een paar weken later op de bank bij Lonneke. Die kende ik al van toen ik dealde met issues rond het moederschap en dat was dan weer helpend in het dealen met deze issues rond het zusterschap.

Tot mijn grote vreugde gaat het na een paar gesprekken en een EMDR-sessie aanzienlijk beter en ben ik echt heel blij dat ik mijn kop hier niet in het zand heb gestoken. Überhaupt erkennen dat er iets was, er vervolgens induiken en er iets mee doen waren geen sinecure maar wel zeer de moeite waard. Ik heb nu weer ruimte voor andere dingen én ik leerde van alles over mezelf en mijn zusterschap.

* Gezien alle berichtgeving de afgelopen week over grensoverschrijdend gedrag door mannen met macht kan ik het niet laten om even een bruggetje te maken. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat al die berichtgeving allerlei dingen oproept bij veel mensen. Heb je daar nou last van, het helpt écht om iemand in vertrouwen te nemen.