Na een week van allerlei gezellige Italiaanse updates, al zeg ik het zelf, was het hier de afgelopen week behoorlijk stil. Na al onze avonturen haalde ik even niet zo veel inspiratie uit het gewone dagelijkse leven en ik moest er eerlijk gezegd ook wel weer een beetje aan wennen.
De kids gingen gelukkig weer gewoon naar school en de man en ik mochten aan het werk. Dus zocht ik op zondagavond weer naar gymtassen, smeerde boterhammen en dacht na over het al dan niet beschikbaar zijn van schoolfruit. Toen ik maandagochtend om zeven uur begon, zat ik er meteen weer helemaal in. Bijzonder eigenlijk dat de vakantie dan opeens heel lang geleden lijkt.
En aan de andere kant toch ook niet. Want zo in de loop van de week realiseerde ik me in de drukte van alledag dat één van de meest waardevolle dingen van onze trip misschien wel het écht met zijn vijven zijn was. Niemand moest iets anders dan daar in Italië met elkaar zijn.
Dat is bepaald in groot contrast met de hectiek van school, werk, zwemles, speelafspraak, gitaarles of hardlooptraining. Terwijl we zo bezig waren met al die drukte besloot ik dat ik toch wel heel erg van het zo samen zijn heb genoten en ik vond het ergens wel mooi dat de drukte maar tegelijkertijd de sleur van het dagelijks leven me dat deed beseffen.
Best een mooi besef. Vind ik dan. En hoewel de vakantie dan dus meteen weer ver leek, was ie dus toch ook nog steeds dichtbij. Zo in het weekend vlak voor blue monday vond ik dat dan ook een aardige conclusie.
Heb het goed samen!