Na een heerlijke laatste dag in Bologna stond de zaterdag geheel in het teken van de terugreis. En waar de heenreis spannend en leuk was en écht deel van de bestemming, gold dat niet voor het naar huis gaan.
In de eerste plaats omdat de bestemming geheel duidelijk was. Huis is huis en het doel was om daar zo soepel mogelijk terecht te komen. Er is weinig spannends aan en laten we eerlijk zijn, als je dan eenmaal huiswaarts gaat, kun je er net zo goed maar zijn. Ik vond het ook wel lekker om weer naar mijn eigen vertrouwde omgeving te gaan.
Daarnaast gingen we nu uit logistieke en kostentechnische overweging met het vliegtuig. Het klinkt wellicht vreemd, maar de trein is echt aanzienlijk duurder dan vliegen. Zo gek is de wereld waar we in leven…
De man had erg zijn best gedaan om een handige reis te plannen maar had niet om een hele vroege vlucht heen gekund. Om zeven uur zou ons vliegtuig naar Eindhoven vertrekken en om op tijd op het vliegveld te zijn, moesten we om half vijf opstaan. Een uitdaging op zichzelf.
We hadden op vrijdagavond netjes ingepakt, sliepen wat onrustig en stonden inderdaad om half vijf naast ons bed. De groepvijfzoon en groepvierdochter werkten super goed mee en ons kleutermeisje deed het ook prima na wat opstartproblemen.
Keurig om half zes wandelden we het station in, kochten kaartjes voor de eerste trein en gingen met een heel stel andere reizigers voor het hek naar het perron staan wachten. En dat ging vervolgens niet open toen de trein zou komen. We wachten eens tien minuten en toen besloot deze Hollander om maar eens op de website van de vervoerder te gaan kijken.
Werkzaamheden… Er zou een bus moeten komen. Met een berg Italianen achter ons aan togen we naar de straat maar die bus kwam natuurlijk niet. De stress sloeg wel een beetje toe, want we hadden niet overdreven veel tijd meer en het aantal vluchten van Bologna naar Eindhoven is bepaald beperkt.
Na nog wat wachten er aarzelen holden we, wederom met een heel stel andere reizigers in ons kielzog, richting taxi’s. Daar keek de chauffeur erg bedenkelijk toen we met zijn vijven in zijn auto wilden, schijnbaar mag dat qua Corona-regels echt niet, maar we zijn heel brutaal ingestapt. De beste man was weer blij toen hij na een soepel ritje naar het vliegveld ruime fooi kreeg.
Eenmaal op het vliegveld ging de ratrace verder. Inchecken deden we gelukkig online, alle bagage kon gewoon met ons mee en bij de security kregen families voorrang. We kwamen daar vlot door en konden vervolgens linea recta doorlopen naar de priority boarding. Flink hijgend stapten we om kwart voor zeven het vliegtuig in. De heenreis was toch relaxter.
Tamelijk frustrerend was het dat we na al het haasten vertraging opliepen bij vertrek. De vleugels van de vertrekkende vliegtuigen moesten ijsvrij worden gemaakt. Het was aardig om te zien maar drie kwartier extra wachten in je vliegtuigstoel valt niet mee als je vier bent en graag naar huis wil.
Tegen half tien konden we vanuit de lucht de school van de kinderen zien en om kwart voor tien stapten we de bus in die ons in een paar minuten naar huis bracht. Dat is dan wel weer heel handig aan langs de route tussen station en vliegveld wonen.
Wat hadden we een heerlijke week. Een rugzak vol herinneringen is gemaakt. Daar kunnen we voorlopig weer op vooruit!