Hoewel het voelt alsof we al eindeloos op pad zijn, was deze vrijdag toch echt de laatste dag van de mysterytrip. De man zou de man niet zijn als hij niet al een programma in gedachten had. En derhalve stond er een wandeling op het programma. En een beklimming. En daaromheen lekker eten.
Na relaxed opstaan, we halen inmiddels koffie bij een vast tentje in de buurt, en ontbijt gingen we maar weer eens een avontuur aan. Het Italiaanse bus vervoer was ons in Florence niet direct goed bevallen, maar om bij de San Luca Basiliek te komen moesten we toch iets.
Nou ja, het begin van het pad er naar toe eigenlijk. Want de route van ruim twee kilometer omhoog wandelen door een daarvoor speciaal aangelegde galerij bestaande uit meer dan zeshonderd bogen begint een aardig eindje uit het centrum van Bologna. Je kunt je overigens ook helemaal naar boven laten rijden, maar dat vonden we toch vals spelen.
Eenmaal bij de San Luca basiliek keken we er wat rond, staken er een kaarsje aan en gingen toen door naar de pizza. Die smaakte uitstekend en zorgde voor nieuwe energie voor de wandeling naar beneden. Dat hadden we weer via dezelfde route kunnen doen, maar er was ook een alternatief door het bos. Het bleek een absolute aanrader.
Eenmaal beneden hadden we vrijwel direct de bus terug naar het centrum. De volgende activiteit was de beklimming van de toren van Asinelli op het programma. Met 498 treden een hele klim, met name voor de kleine beentjes van de kleuterdochter, maar gelukkig is het kind echt ijzersterk.
Het leverde een prachtig uitzicht op. En laten we eerlijk zijn, in de stad van de torens mag een beklimming van één ervan toch niet ontbreken. Ik vond de houten trappen hier en daar wat spannend, of alles helemaal door Nederlandse veiligheidskeuringen zou komen, waag ik te betwijfelen, maar desondanks zeer de moeite waard.
Op de foto boven het blog ziet u mijzelf en de groepvierdochter die van het uitzicht genieten. Dat ik de kleuterdochter in de houdgreep heb door haar angstvallig aan haar broeksband beet te houden is niet te zien. Wel heel erg waar. Want de gietijzeren constructie bedoeld om naar beneden kukelen te voorkomen lijkt niet helemaal ingericht op kleutermeisjes.
Na de toren mochten we wederom gaan eten. Dit laatste avondmaal werd zoals al aangekondigd wederom ragu a la bolognese. En tijdens het diner mocht iedereen vertellen wat het hoogte- en dieptepunt van ons avontuur was.
De kids genoten erg van de nachttrein, schermtijd (tsja, zo is het dan ook), lekker eten en gewoon het samen zijn. Minder vonden ze soms het vele wandelen en het spijtige gevoel dat het ook weer voorbij gaat. De man vond het heerlijk alles te regelen en voelde daar ook wel wat druk door. Het tofst vond hij het fietsen.
Voor mijzelf gold dat ik het heerlijk vond met zijn allen weg te zijn. Ik vond het lastig dat het me af en toe wat veel was, hoewel ik dan ook wel weer de ruimte kon nemen om bij te komen. Heel gaaf vond ik de Florence Nightingale quest en ook de wandeling door het bos vandaag. Jammer was het dat we werkelijk continu mondmaskers moesten dragen.
Op zaterdagochtend gaat de wekker idioot vroeg en haasten wij ons naar het vliegveld. Ik zal laten weten of we het hebben gehaald.