Het is een gekke kerst. Hoewel er werd gezegd dat het tijdens de feestdagen opeens veilig was om vier mensen op bezoek te hebben in plaats van de twee die op de gewone dagen worden toegestaan, hebben wij besloten om de (schoon)ouders niet op te zoeken.
Wegens de hele afgelopen week allerlei contacten door de kids, het niet kunnen garanderen van afstand door diezelfde kids en de potentieel forse gevolgen van covid bij de (schoon)ouders. Supersaai is het. We zitten thuis met kerst. En ik hoef niet eens te werken.
Het voelt een beetje als een soort vacuüm waar we inzitten. Alles staat even stil. En hoewel het saai is, is het ergens ook best welkom. Het jaar was immers nogal bewogen en verre van saai. Zo gek is het dan niet om wat te reflecteren.
Ik leerde veel dit jaar. Natuurlijk over covid en de zorg daar omheen zo in een verpleeghuis. Maar ook over dementie en de zorg die daarbij komt kijken. Ik leerde over verantwoordelijk zijn en voelen en het effect daarvan op mezelf.
Niet in de laatste plaats leerde ik weer eens over kwetsbaarheid. En de kracht daarvan. Toegeven naar anderen en naar mezelf dat ik onzeker ben over dingen of er last van heb, levert doorgaans een heleboel op.
Dat vind ik toch best een aardig inzicht zo tijdens deze vacuumkerst. Iets om vooral mee te nemen naar het volgende jaar.