Vrij weekend dus. En dat voelde na een iets te lange reeks werkdagen tamelijk bijzonder. Niet in de laatste plaats omdat we geen druk schema hadden. Het idee was om rustig een beetje af te schakelen en wat opruim- dan wel huishoudactiviteiten te ontplooien.

Ik moest alleen constateren dat ik moeite had met het afschakelen. De werk telefoon stond netjes uit en dat het op mijn werk allemaal prima in orde zou komen, dat geloofde ik gerust. Maar de nieuw afgekondigde maatregelen en alle berichten over de zorg zorgden ervoor dat ik buikpijn kreeg.

Het vrije weekend gaf mijn hoofd de ruimte om de impact van die maatregelen eens goed te overzien. En ik heb me bedacht dat de combinatie van werken in de zorg en het draaiend houden van een gezin geen sinecure is. Het wekelijkse schema is helemaal anders geworden en daarbij is de dreiging van een kind in quarantaine bepaald reëel. Het kost zo gruwelijk veel energie om dan het overzicht te bewaren.

Daarbij hebben we de Sinterklaas vieringen met de familie maar weer gecanceld. Dat de kleuterdochter zich geen ‘gewoon’ sinterklaasfeest (of verjaardag trouwens net zo goed) kan herinneren, stemt me treurig.

In wat algemenere zin maak ik me ook al zorgen. De polarisatie neemt steeds verder toe en dat kan toch niet de bedoeling zijn lijkt me. Laten we met zijn allen toch alsjeblieft respect voor elkaar blijven hebben en de nuance durven zien. Uiteindelijk zitten we immers allemaal in hetzelfde schuitje en zullen we er ook met zijn allen uit moeten komen.

Mijn malende hoofd zorgde letterlijk voor buikpijn. En daar heeft echt helemaal niemand iets aan. Uit mijn hoofd en in mijn lijf moet ik. En daar ga ik de komende week maar eens mee aan de slag. Door te bewegen en vooral ook door me bewust te zijn van wat er gebeurt. In die zin is de buikpijn een mooi signaal.

En laten we er met zijn allen dan ook voor zorgen dat de hele situatie over twee weken weer een beetje rooskleuriger is. Zet hem op!