Vrij weekend. We begonnen het op vrijdagavond bij een pizzeria, we voorzagen al wel dat dat voorlopig de laatste keer zou zijn. Na een zeker praatje van een zeker stel dat meent daar verstand van te hebben bleek dat inderdaad het geval en ik zal u bekennen dat ik daar tamelijk sip door was.
Ik was voornemens om daar dan ook een stukje over te tikken, maar eerst gingen we zaterdag naar het bos. Zo vaak zijn we niet met zijn allen thuis in het weekend en er lag ook nog sneeuw.
Derhalve fietsten we rond de middag richting de grafheuvels bij Toterfout en bleken de meisjes wat minder enthousiast over ons wandelidee dan we hadden gehoopt. De groepvierdochter zette zich na een tijdje over haar chagrijn heen maar de kleuterdochter bleef lang mokken.
Jammer, want het was heerlijk daar in het bos. De groepvijfzoon vermaakte zich gelukkig uitstekend en na een uurtje rondhobbelen besloot de man dat hij en de groepvijfzoon nog een extra lusje zouden lopen. De meisjes en ik konden dan ‘daar rechts via het fietspad’ weer naar de fiets lopen.
Bij die vage instructie twijfelde ik al een beetje, maar er was weinig aan te doen want de mannen waren al verdwenen.
Ik ben dus zo’n geval dat werkelijk een megadrama is qua oriëntatie. Geef me kaart en kompas en ik breng je overal waar je moet zijn, maar op gevoel ergens naar toe lopen of ook maar de weg terug vinden is doorgaans te veel gevraagd. Ik vind links en rechts al moeilijk uit elkaar houden.
Dus toen we daar rechts bij het fietspad kwamen had ik eigenlijk geen idee. Ik overlegde nog even met de meisjes en we liepen vervolgens strak de verkeerde kant op. Aan het eind van het fietspad had ik wel door dat het niet helemaal goed zat en deed ik een poging om dan de reddende kaart te zoeken.
Helaas bleek de batterij van mijn telefoon leeg en dat maakte de man bellen ook een stuk gecompliceerder. We liepen nog een stukje door om even later te constateren dat we echt de andere kant op hadden moeten gaan.
De meisjes waren inmiddels nog wat minder blij geworden, maar liepen tegelijkertijd opeens ook aanzienlijk beter door. Na het hele eind weer teruggesjouwd te hebben en het fietspad de andere kant op te vervolgen zagen we in de verte de wat ongerust kijkende man ons tegemoet fietsen.
De meisjes waren vooral opgelucht, de groepvierdochter trok zelfs een sprintje en ik doopte onze wandeling maar om tot een avontuur.
De man heeft me werkelijk vierkant uitgelachen om deze jammerlijke gang van zaken. Waar ik me dan weer niet druk om maak, ik weet heus wel dat ik een beroerd oriëntatie vermogen heb. Hij staat er nu op dat ik een horloge koop waar ik mee kan bellen, zodat dit soort situaties niet meer zo gemakkelijk zullen voorvallen.
Hoewel ik het niet zo nodig vind, vind ik dat wel heel lief. Dus ik ga maar braaf naar hem luisteren. Op naar het volgende avontuur.
View Comments (1)
Grappig! Zou bij mij ook zomaar kunnen gebeuren inclusief een lege telefoon.