Het kon bijna niet uitblijven gezien alle covid perikelen van de laatste weken. Ik had ergens stiekem de hoop dat de grootste toestanden geweest waren, maar helaas zijn er toch weer besmettingen bij ons op de PG. In dusdanige mate dat één van de afdelingen een cohort* is geworden en er op de rest van de PG voor alle afdelingen forse consequenties zijn.

Toen ik afgelopen zaterdag hoorde van de besmetting van één van de collega’s, ontstond er langzaam een knoop in mijn buik. Naarmate de omvang duidelijker werd, werd de knoop steeds groter. Bij het horen van de noodzakelijke maatregelen zonk de moed me echt even in de schoenen.

Want we kunnen het er eigenlijk gewoon niet bij hebben. De zorgen om en het zorgen voor de zieke zorgvragers, zorgen om collega’s, oplossen van diensten, werken in de beschermende outfits, zorgen om het thuisfront en dat bovenop de toch al lastige situatie.

Ik merkte bij mezelf ook op dat ik nog helemaal niet klaar ben met de cohort periode aan het begin van dit jaar. Opeens kwamen er weer beelden voorbij van een heel eenzaam sterf proces en een hele machteloze zuster.

De knoop in mijn buik kon ik hiermee goed verklaren en ik baalde er van. Waarom komt dat nou weer terug? Waarom ben ik zo’n soft geval dat er weer over struikelt terwijl ik zo graag zou kunnen zeggen dat het ok is.

Tegelijkertijd is het een waardevolle ervaring. Ik weet als geen ander dat ondersteuning in dit soort heftige en intense situaties van groot belang is. En juist in de nieuwe rol die ik nu heb, kan er ik daar ook iets mee doen.

Vandaar dat ik bij iedereen die ik tegen kwam vandaag hamerde op het belang van goede ondersteuning van de collega’s. En daar ga ik mooi mee door. Laten we ons best doen om ons voordeel te doen met de ervaring die we hebben opgedaan en vooral ook hopen/bidden/duimen dat deze ronde minder heftig wordt dan de eerdere.

De schouders eronder maar weer. Met zijn allen aan de slag om ook hier weer door te komen. En toegeven dat ik misschien toch nog een keer iets moet met een covidtrauma wat er schijnbaar zit. Het zou mooi zijn als dat dan oplevert dat ik van het trauma afraak en ik de collega’s er nog wat beter door kan ondersteunen.

* op een cohort afdeling wordt iedereen als besmet beschouwd en werkt het personeel de gehele dag in volledig apenpak.