Beeing around

Het vertonen van blikvernauwing ten gevolge van het beroep dat met uitoefent, ook buiten de professionele context

Via encyclo.nl

Dinsdag was en is mijn vrije dag en hoewel ik werk technisch eindeloos dingen kan verzinnen die ik had kunnen gaan doen, leek het me goed om gewoon vrij te zijn. In het kader van de duidelijkheid maar vooral ook voor mijn eigen rust. Een blik op mijn rooster leerde me dat ik na dinsdag vijf lange diensten achter elkaar draai en dat is meer dan genoeg.

Dus bracht ik de kids naar school, deed een boodschap, dronk koffie en ging daarna een rondje rennen. Niet te lang, maar de beweging was weer in de pocket. Na de douche hield ik me bezig met project was en zelfs ook strijk. Dit laatste tot niet geringe verbazing van de man. Die had de hoop opgeven dat ik er nog aan zou beginnen.

Na al deze (huis)vlijt was het al weer tijd om de kids uit school te gaan halen. Op de dinsdagen is het dan altijd een verrassing met welke kids ik thuiskom. Dit keer werd het alleen de groepvierdochter, de andere twee gingen ergens spelen.

We liepen met zijn tweeën nog even langs de juf van de kleuterdochter en gingen daarna met volle handen weer naar buiten. Toen we de deur doorstapten werd daar een jongen van een jaar of tien net opgehaald door zijn moeder. Schijnbaar blesseerde hij zich aan zijn been, hij zat met een nogal pips gezicht timide op een bureaustoel.

De verpleegkundige in mij wordt dan toch een beetje wakker, maar er waren een moeder en een juf bij, ik vond mijn bemoeienissen niet zo nodig. De groepvierdochter en ik deden de spullen die we meenamen in de bakfiets en ik keek nog eens om.

Het manneke hinkte inmiddels wat ongelukkig tussen moeder en juf en het werd duidelijk dat ze nog een eindje naar de auto, die klaar stond, moesten. Ik zag de arme jongen steeds bleker worden en maakte me bijna zorgen dat hij flauw zou vallen.

Als dat zou gebeuren zou ik me er sowieso mee moeten gaan bemoeien en daarom besloot ik maar vast te gaan helpen. Heel stoer bood ik aan om hem even naar de auto te dragen. Nu was er natuurlijk een reden dat moeder dat zelf niet deed. Daar was de jongeman eigenlijk veel te zwaar voor namelijk.

Maar hé, ik heb niet voor niets een sportschool abonnement. Met een flinke krachtsinspanning en een kleine tussenstop droeg ik het arme kind naar de auto. We zijn geen van tweeën in elkaar gezakt dus de missie was geslaagd.

Ik heb mezelf hartelijk uitgelachen om mijn beroepsdeformatie. Morgen zal ik wel spierpijn hebben. Geeft niets. Ik hoop maar dat de blessure bij het schoolgenootje meevalt.

Foto via Pexels. De dame heeft weer eens weinig met mijn verhaal te maken, maar ik vind haar wel heel cool.