Het is een terugkerend thema in mijn blogs; de roerige tijden in de zorg. In het algemeen, maar zeker ook specifiek op de afdeling waar ik nu net toevallig rondloop. De afgelopen maanden gold er zelfs een zogenaamd noodscenario waarbij werkelijk alles uit de kast is getrokken om de roosters rond te krijgen en de zorg door te laten gaan.
Dat is soort van gelukt. Het piept en kraakt en de weerslag op alle betrokkenen is niet te ontkennen, maar we staan nog steeds overeind. Je kunt van alles vinden van de manier waarop, en dat mag ook, en toch vind ik het iets om trots op te zijn dat we nog overeind staan met zijn allen.
Inherent aan het woord noodscenario is wat mij betreft dat er sprake is van een tijdelijke situatie. En dat er alles aan wordt gedaan om ervoor te zorgen dat er geen noodscenario meer van kracht hoeft te zijn.
Nu is het helaas niet zo dat je zomaar een blik gekwalificeerd personeel kunt bestellen, ik heb het nog even gecheckt, maar zo werkt het gewoon echt niet. Desondanks werd de laatste weken wel duidelijk dat er langzaam verbetering komt. Er zijn semi-structurele hulptroepen, er komen ook weer mensen terug en heel voorzichtig worden er weer (zorginhoudelijke) plannen gemaakt. Mooi!
Deze voorzichtige beweging en vooral ook de plannen over hoe dat voort te zetten werden deze week gepresenteerd aan het personeel. Ik vond het inspirerend om te zien hoe ontzettend betrokken veel van mijn collega’s zijn en dat het leveren van goede zorg nog altijd het gezamenlijk doel is.
Door naar een nieuwe start dus. Waarbij we er met zijn allen weer een plek van gaan maken om nog trotser op te zijn. Leuk genoeg met een nieuwe rol voor mijzelf waarin ik wat overstijgender en coachender aan de slag mag. Ik heb er gewoon zin in!