Het is marathontijd. Altijd rond deze tijd van het jaar en na anderhalf jaar van allerlei afgelastingen nog een beetje extra. Het hardloopbloed van de man is daardoor een beetje sneller gaan stromen want na tweeennegentig weken zonder het lopen van wegwedstrijden is hij eigenlijk niet te houden.
Er werd al die tijd wel hard doorgetraind en hij is inmiddels, naar eigen zeggen, in de beste vorm van zijn leven. Tijd dus voor zijn formele marathondebuut. Met de wedstrijden voor het uitzoeken en mijn rooster in gedachten viel de keuze op Amsterdam. Mooi in de buurt van mijn ouders en meteen een Nederlands kampioenschap.
Op zondagochtend vertrok hij derhalve veel te vroeg naar het olympisch stadion. Er moest om negen uur gestart worden. Hij liever dan ik…
Maar natuurlijk moest er ook aangemoedigd worden. Vandaar dat opa, oma, de kids en ik betrekkelijk snel ontbeten en ook op pad gingen. Het werd een trip down the memory lane, want dezelfde route legde ik altijd af naar de universiteit toen ik nog studeerde, maar dat even geheel terzijde.
Bij het olympisch stadion vonden we een mooie plek daar waar de route bijna afgelopen was. Met behulp van de soms wat haperende app kon ik ook nog ongeveer inschatten wanneer de man dan moest komen en we konden hem daardoor heel hard toejuichen.
Daar heeft hij vervolgens helemaal niets van gehoord want die laatst kilometers waren natuurlijk loeizwaar. Gelukkig had ik een foto om te bewijzen dat we er stonden. We konden hem na de finish mooi opwachten en het weerzien met de kids deed de man zelfs een traantje wegpinken.
Dat is bepaald snapbaar na de prestatie die hij leverde en de bijbehorende endorfines. Ik vond het mooi om te zien. Ik was ook nogal onder de indruk, dat mijn kerel hard kan lopen wist ik natuurlijk, maar dat hij bij zijn officiële marathondebuut binnen drie uur zou finishen, had ik niet direct zien komen. Het kwam vast door onze support!
De komende dagen zal de man vermoedelijk als oud mannetje door het leven gaan, zo stijf en stram als hij is heb ik hem geloof ik nog niet eerder gezien. Dat zal nog wat worden de komende dagen, maar het is het meer dan waard.