Op vrijdag zou ik nog een avonddienst draaien om daarna een vrij weekend te hebben. Er wordt dit weekend hardgelopen door de man in Amsterdam en we gaan ons best doen om hem daar een beetje aan te moedigen.
Op vrijdagochtend werkte ik daarom mijn eigen hardlooptraining in de regen af en toen ik onder de douche vandaan kwam ging mijn telefoon, er was een groot probleem ontstaan bij de invulling van de nachtdienst en men kon weinig anders verzinnen dan mij te bellen.
Opzich vleiend, dat vertrouwen, maar het kwam toch lastig uit allemaal. Na wat overleg met de man besloot ik de dienst dan toch maar te gaan draaien en zo veranderde opeens het schema. In de avond werd mijn dienst deels ingevuld door andere collega’s en ik deed een halfslachtige poging nog wat voor te slapen toen ik de kleuterdochter naar bed bracht.
Dat ‘s nachts werken heeft iets bijzonders zo vind ik. De stilte en de schemer zorgen voor een soms bijna mystieke sfeer en het werk is ‘s nachts ook totaal anders. Waar het overdag draait om verzorging, welzijn, activeren, niet overprikkelen en observeren, gaat het ‘s nachts om slapen.
Het doel is er voor zorgen dat mensen lekker kunnen slapen en zo straks weer klaar zijn voor de dag. Dus help je mensen naar het toilet, wijs je een slaapkamer, dek je eens toe, hier en daar is draaien van zorgvragers aan de orde en natuurlijk ben je alert op eventuele medische problemen.
Die net andere focus maakt het leuk om eens ‘s nachts te werken. En bijkomend voordeel is dat je heel veel mensen mag begeleiden; we waren met zijn tweeën verantwoordelijk voor de gehele pg afdeling.
Wat ik, wederom, compleet onderschat had is de impact van zo’n nacht. Tegen de tijd dat het zeven uur was, was ik helemaal gesloopt. Bij de overdracht naar de dagdiensten ging ik zeer directief en efficiënt te werk. Mocht ik daarbij per ongeluk iemand wat onaardig bejegend hebben, dan spijt me dat. Mijn licht was echt even uit.
Zo tegen half acht kwam ik thuis en liep daarbij de meisjes tegen het lijf die tv gingen kijken. Het slapen was vervolgens wat rommelig, onrustig en vooral kort. Rond een uur of één ben ik maar weer opgestaan om aan het eind van de middag in mijn eentje achter man en kids aan te reizen die vast naar het noorden waren gegaan.
Met zo’n brak hoofd alleen in de trein is trouwens een cadeautje op zich.