Eigenlijk had ik vrij op deze donderdag. Het zou de vierde dag op rij zijn dat ik niet ging werken en dat is bijzonder te noemen de laatste tijd. Ik constateerde op woensdag ook dat het niet zo gek was om eens een paar dagen thuis te zijn want ik voelde me toch wel écht moe.
Maar ja, ik zag ook allerlei open diensten voorbijkomen en op donderdag hebben we niet voor niets bso… Dus ging ik op deze vierde dag toch maar werken en ik moet zeggen, terugkijkend was ik er niet ongelukkig mee.
Ergens tussen kwart over zeven en half acht had ik het moment al te pakken waardoor mijn dag niet meer stuk kon. Ik stapte de kamer van één van de zorgvragers binnen en uit het bed klonk ‘kom je even vijf minuten bij me liggen zuster’.
Dat zou natuurlijk een totaal oneerbaar voorstel kunnen zijn, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat me ook wel eens overkomen is. In dit geval echter, was het een oprechte vraag naar geborgenheid uit de mond van iemand die daar in nog geen honderd jaar iets oneerbaars mee zou bedoelen.
Nu leek het me wat krap om daadwerkelijk in het bed te kruipen en gezien het tijdstip zou het ook een risico zijn, want ik zou doodleuk in slaap kunnen vallen. Dus ging ik op mijn knieën naast het hoofdeind van het bed zitten, legde mijn armen naast het hoofd van de betreffende dame en mijn hoofd weer op mijn armen. Zo leek het toch alsof we naast elkaar lagen.
We kletsten wat over het lekker warme bed en besloten daarna dat een ontbijt toch ook lekker zou zijn. Een mooie overgang naar het wasritueel wat volgde.
Het zijn dit soort momenten waar ik veel energie uit haal. Net als uit toffe samenwerkingen met collega’s, het goed zien functioneren van een leerling en mooi uitpakkende interventies. Toen ik later op de donderdag ook nog uitgebreid terugkreeg dat al mijn inzet werd gewaardeerd was ik ronduit blij dat ik was komen werken.
Afbeelding via Pexels. Totaal niet relevant, wel erg leuk.