Er gebeurde iets bijzonders in ons huishouden. Ik bracht ergens vorige week de kids naar school en daarbij werd er geklaagd over koude handen. Dat is niet direct bijzonder natuurlijk, in oktober wil het ‘s morgens wel eens koud zijn. Maar omdat ik ook wist dat het later die dag gewoon warm zou worden liet ik het zoeken naar de handschoenen achterwege.
Het bijzondere zit hem er in dat ik later op die dag in een vlaag van totale verstandsverbijstering bedacht om alvast nieuwe handschoenen te bestellen. In oktober dus. Terwijl ze nog niet eens echt nodig zijn. Dit is een graad van georganiseerdheid die ik werkelijk nog nooit heb weten te bereiken.
De afgelopen jaren ging het namelijk steevast zo dat het ergens in november opeens echt koud was en dat ik er dan eerst drie dagen over deed om überhaupt naar de handschoenen te gaan zoeken. Om er dan achter te komen dat ze te klein waren of dat er exemplaren misten. En vervolgens waren er ook geen meer te krijgen in de winkel en moest ik op serieuze handschoenenjacht.
Die moeite heb ik mezelf dus nu bespaard. Ik bestelde lekker warme handschoenen en wanten bij de Hollandse Eenheids MAatschappij en haalde die ook al op. Tot mijn niet geringe verbazing zitten er op de handschoenen van zowel de groepvijfzoon als de groepvierdochter, zij dragen vrij leeftijdsconforme maten, zogenaamde touchfingers.
Daarmee kunnen ze een touchscreen bedienen. Dat vind ik dan ook al bijzonder. Want waarom zou een kind van negen of zeven persé een touchscreen willen bedienen als hij of zij ook handschoenen draagt? Het is nou niet dat ze navigatie op de fiets hebben ofzo.
We zullen het komende seizoen mee gaan maken of ze er ooit gebruik van zullen maken, in de weg zit het op zich niet, overbodig lijkt het me wel.